Birtingur - 01.01.1959, Síða 57

Marek Hlasko:
Áttundi dagur vikunnar
I
— Nei, sagði Agnieska. Hún fjarlægði hönd hans ákveðin og tók að sér
kjólinn. — Ekki núna.
— Eins og þú vilt, sagði hann lágt. Hann lagðist í grasið við hlið
henni og horfði yfir Wislu. Iilægilega lítill dráttarbátur bisaði þrem
þungum prömmum upp ána miðstreymis; vélin sló þungt eins og gamal-
mennishjarta. Myrkrið seig yfir og loftið hljóp í kvöldkulinu eins og súr
mjólk. Trén dökknuðu. Maðurinn lá hreyfingarlaus og skyndilega fann
hann Agniesku leggja hönd á höfuð sér.
— Pietrek, sagði hún hægt. — Ég vil ekki sýna því lítilsvirðingu. Ef ég
elskaði þig ekki, væri mér kanske alveg sama. Hér gæti einhver komið.
Ég vil ekki að ókunnugt fólk vaði á skítugum skónum yfir það sem mér
er meira virði en allt annað. Þú verður að skilja mig. Ef það er nokkuð
í heiminum, sem maður þarf að passa, þá er það einmitt þetta.
Hann reis á olnboga og horfði til himins. Hún varð að loka augurium;
það var sársauki í barnslega hreinum svip hans.
— Agnieska, sagði hann — gerirðu þér grein fyrir hvað það er voðalegt
að fara fram á svonanokkuð? Veistu hvað það er að bíða?
— Ég bíð líka.
Hann tók um hönd hennar. Hann horfði fast á hana; augu hans vöru
dökk og nálæg. — Hvað eigum við að bíða lengi enn ? Þetta er óbærilegt.
— Við verðum að bíða, sagði hún og leit undan; dráttarbáturinn var
horfinn út í þokuna. — Kanske verðum við svo heppin að fá íbúð? Við
getum farið saman í ferðaiög þegar sumrar . . . Langar þig kanske til að
vera með mér í leiguherbergjum eða á bekkjum í almenningsgörðunum?
— Nei.
Þau þögðu. Það sló bjarma á himininn yfir höfðum þeirra og ána. Grasið
var orðið döggvott og Agnieska skalf af kulda þrátt fyrir leðurjakkann,
sem þau sátu á. Árbakkinn hinumegin varð ógreinilegur,
— Ég var að skrökva að þér, sagði Agnieska skyndilega og hann fann
sársaukann í rödd hennar. — Ég get heldur ekki beðið lengur. Mér er
sama. Reyndu bara að útvega herbergi, þak yfir höfuðið. Bara ekki hér.
Ekki innanum fólk. Skilurðu?
— Já, hvíslaði hann. Hann snerti hönd hennar. Hún'var mjög köld og
lokuð eins og skel. Hann dæsti og sagði: — Við skulum koma. Það er
orðið dimmt.
Birtingur 55