Birtingur - 01.01.1959, Qupperneq 58

Þau risu á fætur. Þau gengu þögul gegnum Bielanskigarðinn og það var
ekki fyrr en þau voru komin að sporvagnsstæðinu, að hann sagði við
Agniesku:
— Ég ætla að tala við Roman um það; hann hefur herbergi. Hann hlýtur
að geta gist einhvers staðar eina nótt.
„Þú talar við Roman, hugsaði hún. — Ég veit hvað þú segir við hann.
Ekki að þú elskir mig og ég elski þig. Nei, þú segir sísvona: „Heyrðu,
Roman. Ég þarf að komast yfir stúlku. Lánaðu okkur nú kytruna þína
eina nótt.“ Og hann spyr: „Er hún snotur?“ Og þú glottir, dregur augað
í pung og segir: „Hvað skal segja; það eru naumast þeir tímar núna, en
hvað á maður að gera?“ Þú játar það ekki fyrir honum því þú vilt gjarna
eiga það útaf fyrir þig. Svo segið þið einhvern dónaskap um kvenfólk,
sem þið hafið í rauninni aumkunarlítið kynnst og vitið alls ekkert
um ..
Það voru mjög fáir í sporvagninum: tvær gamlar konur, niðurdreginn
hermaður, tveir unglingar með bolta. Uppljómuð húsin þutu hjá og hurfu
í myrkrið. Agnieska brosti og þrýsti sér að Pietrek.
— Ágætt, elskan, sagði hún. — Talaðu við Roman.
— Hvaða dagur er í dag? sagði hann hugsi. — Fimmtudagur?
— Já, fimmtudagur.
— Ég ætla að biðja hann að vera burtu sunnudagsnóttina. Hann lagði
varirnar að eyra henni: — Hertu upp hugann, Agnieska.
Sporvagninn stansaði. Vagnstjórinn leit yfir gleraugun og rumdi: —
Trasa ... Pietrek þrýsti hönd Agniesku og stökk af vagninum. Hún
horfði á eftir honum: hann var grannur og kattliðugur. Hann hneigði
höfuðið. „Hvers vegna ætli hann sé svona álútur? hugsaði hún. — Ó,
guð, ef hann talar nú samt ekki við hann!“ Svo missti hún sjónar af
honum í fólksflaum kvöldsins. Fyrstu stjörnurnar voru að birtast yfir
bænum; en á miðjum himninum logaði óríon hægur og staðfastur.
— Targowa, sagði vagnstjórinn. Hún bretti upp kragann: það var komin
rigning, hlý sumarrigning. Á undan henni gengu tveir menn í vinnuföt-
um. Annar bölvaði og sagði við hinn: — Nú kemur hann aftur með úr-
heliið. Það er iangt síðan ég man eftir öðrum eins maímánuði. Skrattinn
hafi að maður geti svo mikið sem skroppið út í runna. — Með hverju?
spurði hinn. — Með tengdamömmu kanske. Áttu pening? Þegar Agnieska
náði þeim, rak hann öxlina í hana og sagði: — Gætirðu hugsað þér að
fara út í runna með henni þessari? — Því ekki það? sagði sá sem fyrr
hafði talað — en hún lítur bara ekki á karla eins og okkur. — Kanske
við getum talað hana til? sagði hinn. Svo kallaði hann: — Heyrðu stúlka
litla, eigum við að koma saman . ..
Hún gekk framúr þeim og beygði í áttina til Brzka. 1 daufu skini götu-
ljósanna eigruðu drukknir menn. Drukknum meðbróður var hent út af
56 Birtingur