Birtingur - 01.01.1959, Qupperneq 76

— Hvað á ég að segja heima?
— Segðu bara ekki neitt.
— Ég verð. Mamma yrði vitlaus.
— Segðu, að þú farir í ferðalag.
— Hvert?
— Það er sama.
— Hvert þá?
— Það er alveg sama.
— Finndu eitthvað!
— Segðu, að þú farir til skólasystur þinnar. Þið ætlið að lesa saman undir
próf. Hvers vegna ertu að tala um þetta? Hvað ertu eiginlega gömul,
Agnieska?
— Þegar ég er með þér er ég ekki nema tuttugu og tveggja. En þú?
— Hundrað.
— Því segirðu það?
— Hefur dagsetning í almanaki kanske eitthvað að segja? Til eru á
jörðinni staðir þar sem hver dagur er eilífð. Það er ekki annað en að
komast þangað.
— Hvaða ár varstu handtekinn.
— Fimmtíu og tvö.
— Það gerist aldrei framar, heldurðu það?
— Ef það yrði allt endurtekið, ef það yrði einu sinni enn mundi enginn
komast lifandi frá því . .. Ég hugsaði um þig meðan ég var inni.
— Inni hvar?
— 1 Makotowfangelsinu.
— Þú þekktir mig ekki þá.
— Það er sama. Ég hugsaði um það, að slyppi ég einhvern tíma út mundi
ég kynnast þér. Og nú skiljum við aldrei framar og aldrei fer ég þangað
aftur. Með hverri dögun dó ég og á hverjum degi vaknaði ég aftur til
iífsins. Fangelsisstjórinn sagði við okkur: „Við erum í Makotow. Og héðan
farið þið ekki öðru vísi en liggjandi á bakinu“. Við nafnakallið sagði
hann: ,,Við mölum ykkur eins og bolsevikarnir gera. Með skoti í hnakk-
ann .. .“ Á slíkum stundum hugsaði ég um þig.
— Hvernig líður honum núna?
— Fangelsisstjóranum?
— Já.
— Það er búið að taka hann fastan. Ég las það einhvers staðar.
— Ertu feginn?
— Það er of seint að vera feginn.
— Nú ætlarðu að hætta að hugsa um það, ha?
— Ef ég hefði þig ekki mundi ég ekki hugsa um annað. En nú hugsa ég
um það, að forlögin hafa gefið mér þig að launum fyrir þessa erfiðu tíma.
74 Birtingur