Birtingur - 01.01.1959, Síða 79

hljóðnaður, fullur af myrkri. Trjákrónurnar voru vaxnar í eina samfellda
heild við dimman himininn.
V
Brzeska-gatan var ekki sofnuð. Þetta var fimmtándi dagur mánaðarins,
útborgunardagur, og menn stóðu framan við hús sín að vanda. Skyrt-
urnar flöktu frá þeim, bringur þeirra, hár og andlit gljáðu af svita. Þessi
dagur sem nú var á enda hafði legið með blýþungum himni á húsum,
líkömum manna og malbikinu. íbúar götunnar ýmist stóðu eða sátu, ráf-
uðu eftir götunni frá hópi til hóps, frá einum ljósastaur til annars, aðrir
lágu á mjóum grasgeirunum meðfram húsveggjunum, enn aðrir stungu
úfnum hausunum út um gluggana á skítugum stofunum, og allir drukku
þeir af stút, öl, vodka og ódýr vín; þeim svelgdist á, og spýjan rann yfir
kaunaðar hendur, rakar skyrturnar og þvala, slyttislega líkamina. Þeir
hlógu stórkarlalega, kölluðu og stjökuðu hver við öðrum. Andvarinn fór
eins og þreytt dýr um rennusteinana og bar með sér lykt af svita, tóbaki
og andardrætti, sem var heitur og beiskur af víni. Konurnar rápuðu um
meðal þeirra, sumar í sloppum eða kápum utanyfir náttkjólunum, aðrar
í rósóttum kjólum með dökka svitabletti í handarkrikunum; nokkrar
kvennanna reyndu að fá mennina heim, aðrar drógu þá með sér í átt til
miðbæjarins á vit nýrra skemmtana. Þær rifust við þá, drógu þá frá
hópnum gegn vilja þeirra; þær helltu sér yfir mennina með orðbragði,
sem ekkert gaf eftir orðbragði þeirra sjálfra.
Hún kannaðist við þessa útborgunardaga, þekkti þessi laugardags- og
sunnudagskvöld, kvöldin fyrir helgina í þessari götu. Alltaf þegar hún
kom inn í þessa götu og heyrði hávaðann, sem bergmálaði milli hálf-
hruninna veggjanna, greip hana ótti því hér var hún búin að búa árum
saman. Hún reyndi jafnan að flýta sér, verjast fylliröftunum og ýta þeim
úr vegi ef hún komst ekki framhjá þeim. I dag gerði hún ráð fyrir að
sleppa við flöktandi augnaráð þeirra.
Hún þrýsti sér að honum og lokaði augunum. Þau héldu hvort utan um
annað og gengu inn í götuna hennar. Húsið var um tvö hundruð metra
í burtu, og það fæddist með henni veik von um að þau kæmust þangað
í friði og óséð. Þá kvað við karlmannsrödd úr undirgangi þar sem tylft
manna hafði safnast saman — utan úr myrkrinu þar sem andlitin voru
ógreinileg — og sagði við Pietrek:
— Slepptu þessum kropp. Hún gefur skít í þig.
Pietrek reif sig lausan. Agnieska hékk af öllum þunga í handlegg hans.
— Hreyfðu þig ekki! Gerðu það. Hreyfðu þig ekki.
— Slepptu mér!
— Þeir drepa þig!
Birtingur 77