Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.04.1919, Qupperneq 48

28
TlMARIT bJÓDRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA.
kölluðu 'þeir ihana því Straumsey.
Var þar svo mikið af fugli, að
trautt mátti fæti niður koma milli
eggjanna. Fóru þeir svo inn með
firðinum, báru farm sinn á land
og bjuggust þar fyrir. Fjöll voru
þar og fagurt um að litast. Þeir
könnuðu landið og gættu einsk-
is annars, en veturinn var harður.
og tókst fyrir veiðarnar og urðu
þeir því matarlausir. Fóru þeir
þá til eyjarinnar, en þar var lítið
til matfanga, þó fé þeirra yrði þar
vel. Nú hétu þeir á guð sér til
hjálpar, en Þórhallur veiðimaður,
sem var hundheiðinn, hvarf þá á
burt og var burtu 'þrjú dægur; var
hans leitað og fanst hann þá á
liamarsgnípu einni og var hálf-
tryltur af særingum, því að liann
var að lieita á Þór. Kak þá hval
fyrir tilstyrk Þórs, en matsveinum
varð ilt af að eta hann og því bauð
Karlsefni að fleygja honum í
burtu. En þá gaf þeim út að róa
og liöfðu þeir nú nóg fiskjar og
með vorinu gnægð eggja. Nú vildi
Þóiáiallur veiðknaður fara norður
um Furðustrandir og fyrir Kjal-
arnes og leita svo Yínlands, enda
var hann óánægður með vistina í
Straumsfirði, því að ekkert vín var
þar að fá. Tilfærir sagan tvær
vísur eftir hann; eru þær einkar
merkilegar, því að þær munu rétt
tímafærðar. í seinni vísunni
kemur það í ljós, að Þórhallur
hefir haft Yínlandsleitina að yf-
irvarpi; liann vildi halda heim aft-
ur til Grrænlands. Fór hann og níu
menn með honum á einu skipinu,
en veður kom á rnóti þeim og rak
þá upp við Irland; voru þeir þar
mjög þjáðir og barðir, og lét Þór-
hallur þar líf sitt. En Karlsefni
og alt hitt liðið hélt suður fyrir
land og fóru lengi, unz þeir komu
að á einni, sem féll af landi ofan
í vatn og svo til sjávar. Eyrar
voru þar miklar fyrir árósinum
og mótti eigi komast í ána nema
að hóflóði. Þeir kölluðu landið
í Iíópi og fundu sjálfsána hveiti-
akra, þar sem lægðir voru, en vín-
við alt þar sem liolta kendi. Þar
var gnægð fiska og dýra. Er þeir
höfðu verið þar í hálfan mánuð,
komu íbúar landsins á níu húð-
keipum. Þeir voru smáir menn
og illilegir, illa liærðir, stóreygir
kinnabreiðir. Veifuðu þeir trjám
af skipunum sólarsinnis, en þeir
Karlsefni báru í gegn hvítan
skjöld. Komuanenn litu laáng um
sig og dvöldu litla istund, en héldu
svo í burtu. Þeir Karlsefni bygðu
þar skála og bjuggust fyrir um
veturinn, og bar ei neitt til tíð-
inda; en er vora tók, komu nú
mýmargir Skrælingjar í húðkeip-
um og héldu þeir nú kaupstefnu
við þá. Sóttust Skrælingjar eink-
um eftir rauðu klæði og létu fyrir
skinnavöru; líka vildu þeir fá
sverð og spjót, en það bannaði
Karlsefni að láta þá fá. Þeir
fældust á braut við öskur úr grið-
ungi Karlsefnis, en þrem vikum
seinna komu þeir mannmargir
aftur og veifuðu nú trjánum af
keipunum rangsælis. Sló þá í bar-
daga, og þá var það að Freydís,
sem var vanfær, hræddi Skræl-
ingja með því að slá á brjóst sín
með nöktu sverði. Iiöfðu Skræl-
ingjar stóran lmött, er sprakk með
miklum hvell. Flýðu þeir að lok-
um, en þeir Karlsefni þóttust