Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.04.1919, Side 110

90
TIMARIT bJÓDRÆKNTSFÉLAGS ISLENDINGA.
sjónaukann, komið auga á pilt og
stúlku, sem sváfu á mjúkri dún-
samg í þokkalegri baðstofu. Og
að fáum augnablikuim liðnum voru
bömin komin um borð á skipinu.
Drengurinn hét Kári og var sjö
ára gamall, en stúlkan hét Lóa og
var átta ára gömul. Þau voru
fremur vel búin, og fötin þeirra
voru með líku sniði og barnaföt al-
ment gjörast hjá alþýðufólki í
borgum á Englandi og í Norður-
Ameríku. Bæði voru börnin ljós-
hærð og bláeygð, með rjóðar kinn-
ar og rauðar varir; og þau voru
sérlega góðleg og gáfuleg, sem æf-
inlega fylgist að.
“Þú kemur þá á gríðar-miklum
flugdreka,” sagði Ivári, þegar
Karl litli var búinn að lieilsa þeim
systkinunum og óska þeim gleði-
legra jóla.
“Heldurðu að þetta sé flug-
dreki?” sagði Ivári litli.
“Eg er hreint alveg viss um
það,” sagði Kári. “Eg liefi heyrt
liann pabba minn lesa um alls kon-
ar flugdreka, svo eg ætti að þekkja
þá, þegar eg sé þá.”
“Pú ert býsna skýr,” sagði Karl
litli, “því að þetta er eins konar
flugdreki, þó hann andi ekki og
liafi ekki hjarta eða fóarn. Þetta
er sem sé loftskip, með alveg spán-
nýju lagi.”
“Við vissum, að það var loft-
skip,” sagði Lóa; “við höfum les-
ið um loftskip — það er oft getið
um þau í blöðunum. Og loftskip
voru notuð í stríðinu niikla.”
“Þetta er mesta skýrleiks-
barn,” sagði fóstran við glóhærða
manninn.
“Hún er líka íslenzk,” sagði
glóhærði maðurinn.
“Það lá að,” sagði fóstran og
brosti.
En þau Kári og Lóa lieyrðu ekki
hvað fóstran og glóliærði maður-
inn sögðu. Það var bara Karl
litli, sem lieyrði það. Og systkin-
in sáu engan á skipinu nema liann.
“Þetta loftskip er langtum
betra en loftbátarnir, sem þeir
liöfðu í stríðinu mikla,” sagði
Karl litli. “Þetta skip er fjarska-
lega fljótt á ferðinni, alveg eins
og elding, og það kemur alla leið
frá Draumamörk. Hvað haldið
þið annars að það hafi að færa?”
“Líklega þrjár yngisstúlkur
vænar,” sagði Ivári.
“Eða þrjá yngis-sveina væna,”
sagði Lóa brosandi.
“Það hefir margt að færa,”
sagði Karl litli. “Það flytur einn
mann, eina konu og einn dreng. ”
“Hvað meira?” sögðu systkin-
in.
“Það kemur með ótal rafmagns-
ljós. Eru þau ekki yndisleg?”
“ Jú, þau eru falleg,” sagði Lóa;
“en samt vil eg heldur blessað
sólarljósið. ”
“Svo kemur skipið með hljóm
af þúsund fögrum silfurbjöllum.
Menn liafa aldrei heyrt slíkt á Is-
landi. Iieyriið þið, livað silfur-
bjöllurnar óma þýðlega, þegar gol-
an hreyfir við þeim! Er ekki fall-
egt að heyra það?”
“Jú, þetta er fallegur hljóm-
ur,” sagði Lóa; “en sætara og
þýðara er þó fugla-kvakið á blíð-
um vordegi. Og þúsund sinnum
heldur vil eg lilýða á svanasöng á
lieiði, en á óminn í þessum silfur-