Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1928, Blaðsíða 94

60
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA
es minn, og livert er ferðinni
heitið?”
“Með tíð og- tíma er ferð minni
lieitið til þeirra segnlstöðva, sem
ramast hafa seiðmagn nú á dög-
um.”
“Á, er það svona ? ’ ’ sagði
Sveinn. ‘ ‘ í rauninni kemur mér nú
þetta ekki neitt ókunnuglega fyrir.
Eg liafði lengi átt von á því, en
varla að það bæri að svona óvenju
snögglega. ’ ’
“Eg lield að hjá því verði varla
tkomist,” svaraði Hannes. “Mér
kemur það svo fyrir, að ætlast sé
til að rnaður sem annars býður sig
fram, sé tilbúinn samstundis, að
minsta kosti innan fárra daga. Og
eg held það fari nú bezt á því.
Mér finst að langur aðdragandi
yrði alt af einhverjum lilutaðeig-
enda þungbærari en :snögg við-
brigði. ”
1 því skyni, bæði að dreifa talinu
og draga slæður yfir eigin hugsan-
ir, bauð Aima Hannesi inn og
drekka með þeim bolla af kaffi.
Hann afþakkaði það, en greip
tækifærið til að spyrja eftir Sig-
ríði, og frétti hann þá, að á föstu-
daginn hafði hún fengið ströng
boð um að taka við hjúkrunar-
starfi sínu í Regina að morgni yf-
irstandandi mánudags. Hún hafði
því farið að heiman á laugardags-
morgun og frá Winnipeg vestur
seint að kveldinu. Hannesi hafði
verið kunnug't að Sigríður var ráð-
in til Regina, en átti ekki von á að
hún færi þlangað fyrr en mánuði
síðar.
Hann leit augnablik til jarðar,
rétti sig svo upp og leit á þau
hjónin og sagði brosandi: “Jæja,
eg er þá ekki einn um að hverfa
skyndilega úr bygðinni. Það er
annars hálf skrítið þetta. Á laug-
ardaginn liöfum við verið sam-
tíða í Winnipeg, þó hvorugt vissi
af hinu. Þá var hún að ganga í
þjónustu á spítala langt vestur í
landi, og eg að binda mig til þjón-
ustu í þarfir Canada, hvar sem
vera vildi. Eins. og ykkur sjálf-
,sagt grunar var aðal-erindi mitt
hingað í þetta sinn að kveðja hana.
Hún vissi vel um fyrirætlan mína
og var mér samþykk. Eigi að
síður eru þessi erindislok dálítið
óviðfeldin, þó eg hins vegar viti
ósköp vel, að þetta gerir ekkert til,
breytir engu.”
“Það er hátíðlegur sannleiki,”
sagði Anna, “að snurða eins. og
þetta veikir ekki þráðinn og breyt-
ir engu. Hún Sigga mín er 'kjark-
mikil og örugg í þeirri von sinni
og trú, að það góða sigri, og það
veit eg að þú ert líka, Hanni minn,
og svo erum við Sveinn minn þá
líka ánæg'ð. ”
Samtalið valt einlivern veginn
um sjálft sig, svo þungt var þeim
öllum fyrir brjósti. Það smá dró
úr því, dofnaði hægf og hægt og dó
út að lyktum eins og ljóstýra,
sem sogað hefir í sig seinustu
lýsis-ögnina úr kveiknum.
Ilannes varð fyrstur til að rjúfa
þögnina. Hann reis á fætur og'
sagði að þetta dygði ekki, ef hann
ætti að ná til vagnstöðvanna fyrir
háttatíma. Hann kvaddi hjónin,
vinina trúföstu og stöðuglyndu,
sem aldrei liöfðu brugðist honum
og aldrei mundu gera það, snaraði
töskunni um öxl sér og gekk greið-
lega úr garði. Að vörmu spori var