Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1928, Blaðsíða 97

VIÐ SITJUM JÓLIN HiEIMA
63
farið með þér og lagt liönd á að
lúskra lielvítis Þýskarannm eins
og hann á skilið. En kona og þrjú
ung börn liafa bönd á mér, sem
eg giet ekki slitið.”
‘ ‘ Og’ sem þér kæmi ekki til lmg-
ar að slíta, þó þú gætir, ef eg þekki
þig rétt,” svaraði Haimes bros-
andi.
“Víst ætti það nú að vera svo,”
sagði Jón, “en þú trúir ekki og
því trúir enginn livað illþolandi
er að lalusta á gaspur þýsksinnaðra
seppa, sem gelta og ggamma dag-
inn út, mitt í vinnunni, og liræra
svo saman fleipri um frið, og
fjandskap, er þeir leggja á Banda-
menn, með sérstöku tilliti til
Canadamanna, að nær ógerningur
er að greina eitt frá öðru. Þetta
spanar mig svo upp og æsir, að
eg veit stundum varla hvað eg er
að gera. En sleppum því. Þess
bið eg þig umfrarn alt, að þú gerir
þetta hús að heimili þínu á meðan
þú verður í borginni, því eg er svo
sólginn í að frétta um alt sem ger-
ist og eg veit þú fréttir svo margt,
sem ekki kemur í blöðunum, og við
fréttum aldrei.”
‘ ‘ Hvað segir þú mér annars frá
tengda-pahha? Af því sem hann
hefir sagt við mig, get eg til að
honum hafi brugðið að mun, þegar
hann vissi að þér var alvara.”
“Já, skoðanirnar, sem hann
hefir fengið að láni, eru honum ó-
þægðarbaggi, auðvitað,” svaraði
Hannes. “Honum er þess vegna
eldd láandi þó honum sárni að sjá
mig fara í stríðjð, sem Philip Slrer-
idan, hinn frægi og undireins
lilífðarlausi herkonungur Banda-
ríkjanna í innanríkisstríði þeirra,
sagði að væri helvíti sjálft. Og
svo bætti það nú ekki úr,” bætti
hann við og brosti, “að eg var svo
einfaldur að tilkynna honum trú-
lofun okkar Sigríðar á Landi.”
“Ha, lia! Tvö liögg í senn, og
rot-högg bæði!” varð Jóni að orði.
....Það voru nú liðnir næstum
tveir mánuðir síðan Hannes byrj-
aði á hernaðar-námi sínu, sem
honum reyndist auðlært. Innan
mánaðar var hann kominn langt
fram fyrir marga, sem búnir voru
að róa tvo mánuði og meir á sama
‘ ‘ skóla ’ ’ bekknum. Að hann f laug
þannig áfram var máske einkum
því að þakka, að hann var lang-
bezta skyttan í sínum flokki, og
kunni byssuburð og flestar þær
hreyfingar og sveiflur, sem kend-
ar voru.
Einhverntíma fyrir háttatíma á
hverju laugardagskvöldi fór liann
lieim til systur simiar og dvaldi
þar til sunnudagskvelds. Þangað
f'ékk hann öll bréf sín og fréttir að
heiman, og frá festarmey :sinni í
Regina, og þar ritaði hann öll sín
bréf og hvað annað sem rita þurfti.
Ef til vill var liann eini maðurinn
í flokknum, sem aldrei fékk bréf
til herbúðanna, en sú var ástæða
til þess, að honum þótti ónæðis-
samt og glaummikið í ritskálanum.
Eitt laugardagskvöld kom hann
heim til systur sinnar tveim stund-
um fyr en venja var til. Hann
liafði heyrt að fundur yrði haldinn
í Breiðsal þá um kvöldið til þess
að andmæla herskyldulögunum, og
því hafði hann fengið sig lausan
fyr en “reglurnar” gerðu ráð fyr-
ir. Hann sagði að sig hálf langaði
til að sjá og heyra “Gvend Sól-