Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1928, Blaðsíða 116

Barnamorðingjar
Eftir Stgr. lækni Matthiasson.
Af öllu, sem eg liefi lesiS og lært
um dag'ana, man eg ekkert, sem á-
líka. laefir lirifið og snert viðkvæma
streng'i huga míns og hjarta, cins
og ýmsar frásögur biblíunnar þeg-
ar eg| var barn. Mikið var það að
þakka því, að faðir minn sagði mér
margar þær sögur áður en eg var
læs, meðan barnssál mín var með-
tækilegust; og hann sagði þær vel;
en síÖan festust áhrifin enn betur
í liuga mér, þegar eg sjálfur lærði
biblíusögumar seinna.
Stór og háfögur þótti mér liug-
sjón Gyðjnga (eða öllu heldur spá-
manna þeirra) að vera og vilja æ-
tíð verða guðs útvalda þjóð, sem
ætlað væri að vinna undir sig allan
lieim og allar þjóðir, þar til að síð-
ustu yrði aðeins ein þjóð og einn
hirðir. Og mikið varð dálæti mitt
á hetjum Gamlatestamentisinsi—
þar vantaði heldur ekki bardag-
ana.—Þeir Móses og Jósúa, Sam-
son og Davíð voru mitt mesta upp-
áhald og- af spámönnunum Esajas.
Gaman var aÖ fylg-jast með
Mósesi, þegar hann sló á klettinn
og þegar hann leiddi Gyðingana
yfir hafið rauða og tilkomumikið
var að fylla flokk Jósúa þegar
hann lét sólina standa kyrra, og
blés niður borgarmúrana í Jeríkó
eins og spilaborgir.
Oft samgladdist eg Gyðing-um,
hve drottinn gat verið þeim nota-
lega blyntur við viss tækifæri,
eins og t. d. þegar hann lét þa
sleppa alveg óskemda meðan plág-
urnar dundu yfir ræfilsgreyin
Eg\'ptana.
Mér fanst það þá, eins og mér
reyndar finst stundum enn, að
eftir öllu réttsýni ættu sjúkdómar
aðeins að koma niður á þeim ein-
um, sem hefðu til þeirra unnið, svo
að þeir, a. m. k. sumir, gætu bætt
ráð sitt í itíma, en öðrum yrði það
til viðvörunar. En eg veit vel, að
eg er ekki vel fallinn til að vera
heimssiðameistari og skal ekki
halda þessari heimspeki miníni
fram til neinnar streitu. En ó-
g-leymanlega grimmur og geigvæn-
legur þótti mér engill dauðans í
hvert skifti, sem hann birtist, og
ekki sízt þegar hann í umboði
drottins gekk hús úr húsi og
deyddi Egyptabömin og sneiddi
hjá liúsum Gyðinganna. Engill-
inn gerði að vísu eins og fyrir
hann var lagt—það varð svo að
vera. En hann Heródes! Það var
sá herjans blóðhundur, sem eg hat-
aði af öllum sálarkröftum. Mér
fanst liann margfalt verri og livim-
leiÖari en Júdas og Efialtes og
Neró samanlagðir
Eg lærði smásaman, að frá alda-
öðli hefir mannkynið, jafnt Gyð-
ingar sem aðrar þjóðir, altaf ann-
að veifið orðið að sæta grimmri
meðferð bæði af eigin völdum og
vegna liarðra örlaga náttúrunnar.
En ætíð sveið mér sárast hvað
mi nstu smælingjarnir, ungbörnin
urðu að þola.
Sárt tók mér til lóunnar í kvæði