Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1928, Blaðsíða 105

VIÐ SITJUM JÓLIN HEIMA
71
mér, að til þess þarf ekki annað en
mniburðarlyndi. =Eins og alt of
margir Islendingar á eg helzt til
lítið af því efni, en víst hefi eg á-
sett mér að liagnýta framvegis
svo vel sem verður, það litla sem
til er. ”----
—• —f Tveimur dögum síðar
fylgdu bæði hjonin iSigríði á vagn-
stöðina. Og á pallinum stóðu þau
þögul og mændu á eftir lestinni,
sem bar hana burt, þangð til hún
hvarf fyrir sveig á brautinni. Þá
sneru þau baki að járnbrautinni
án þess að mæla og gengu til hesta
sinna. Jakob varð fyrstur til að
rjúfa þögnina. Hann sneri sér til
Sveins og Önnu, þegar þau voru
að stíga upp í vagninn, og sagði:
“Nú hefi eg þá bón að bera
fram, sem þið megið ekki neita, en
hún er sú, að þið komið heim með
okkur Sigurborgu, og tefjið sem
leugst þið megið. Á morgun
gjöldum við ykkur svo 1 sömu
rnynt.”
* * #
Það voru komin jafndægur
haustið 1918 og fult ár liðið síðan
Hannes fyrst hafði stígið fæti á
“fyrirheitna landið.” Það var í
glaða sólskini síðdegis tuttugasta
september 1917, að hann leit þetta
kaunum lilaðna land, þessar sund-
urtættu sveitir í fyrsta sinn, og
honum hafði blöskrað eyðilegging-
in og bölið, sem henni fylgdu. Stór
og prýðileg kauptún fyrir fjórum
árum voru nú bara svört og svið-
in bruna-flög, hér hálf-brunninn
veggur, á hinum staðnum héldc
hluti af þekjunni á hálfbrunnum
stoðum og víða ekkert. nema ösku-
hrúga þar sem áður stóðu reisu-
leg heimili. Þar sem áður voru
belti af föngulegum, laufgrænum
skógartrjám, voru nú bara brotn-
ir og sviðnir staurar og stofnar.
Jörðin sjálf var öll viðbjóðslega
bólugrafin, — víðar ogi djúpar
hvosir, líkastar hálfgerðum kjall-
ara-'flæmum, þar sem sprengi-
ltúlna regnið hafði komjð þéttast
niður.
Sem sagt var nú liðið fult ár frá
því Hannes kom á þessar stöðvar,
og á þeim tólf mánaða tíma hafði
hann bara einu sinni fengið svig-
rúm til að bregða sér yfir til Eng-
lands, þar sem þeim álögum var
þó létt af um istund, að þurfa að
hlusta á eilífa herbresti og stór-
tekota dynki. Reyndar var hann
nú orðinn svo vanur þeim ban-
væna glumrugangi og grimdar-
æðinu, sem þar bjó á bak við, að
hann langaði ekki til Englands af
því, að þar gæti hann notið kyrð-
ar og verið tiltölulega óhultur.
Langt frá því. Það, sem dró liug'
hans þangað var isú von, að þar
kynni hann að fá einhverja vitn-
eskju um, hvar heitmey hams væri
niðurkomin, og’ meira að segja,
máske að sjá hana og tala við
hana, þó hann gerði sér að skyldu
að bæla niður svo glæsilega von,
jafnharðan og hún gægðist fram
í huga hans. Ætti hann að koma
nokkru til leiðar þurfti liann viku-
frí að minsta kosti, en svo var
annríkið mikið, orustur stærri og
smærri isvo látlausar, að á lieilu
ári fékk hann lengst fjögra daga
frí og þó liann þá gerði alvarlega
tilraun að leita, reyndist tíminn ó-
nógur. Hann kom úr Englands-
förinni jafnfróður og liann fór.