Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1928, Blaðsíða 104

70
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Englands, og um slóðir áþekkar
þeim, er Hannes iiefir troðið á
undan mér. ’ ’
“Hvað! livað! Ert þú líka að
fara í það jarðneska .... víti?
Hvaða erindi á kvenfólk í þau
djöflabæli!”
Jakob halfði sprottið á fætur í
ákafri geðshrærin-gu og gekk um
gólf á meðan liann var að stilla sig
og hlusta á útskýringar hennar:
“Já, já!” sagði hann, “eg hafði
ekki athugað þe.ssa hliðina, en sé
nú að tilgangurinn er góður og
göfugur,—verkið nauðsynlegt. En
g'óða mín, er það virkilega rétt, er
það sanngjarnt fyrir þig, að yfir-
gefa foreldra þína, sem hnigin eru
að aldri og einmana?”
“Guð launi þér þessi orð,”
svaraði Sigríður og tár stukku
fram í augu liennar. “Bónin, sem
eg mintist á, er einmitt í þessu
sambandi. Ef einhver ráð væru
til að endurnýja gömul vináttu-
bönd á milli míns heimilis og ykk-
ar, veit eg að foreldrar mínir yrðu
ekki einmana lengur, og þá legði
eg af stað hugliraustari en ann-
ars.”
Jakob stóð seinlega á fætur, tók
um hendur hennar og sagði: “ Yel
gerir ])ú, Sigríður mín, að vekja
máls á þessu.” Hann gekk um
stund þegjandi um gólf, nam svo
staðar frammi fyrir henni, livesti
augun á liana og sagði: “Það var
mitt að byrja, því orsökin var hjá
mér. En nú hefir þú leyst mig af
hólmi, hetfir sýnt mér greiða og
góða slóð, en sem eg hafði ekki
séð áður, og þú hefir með fram-
komu þinni í þessu máli sýnt mér
og sannað hvílíkt kvennval þú ert.
Það met eg og þaklka guði fyrir. ”
“Jæja, Sigríður mín,—dóttir
mín, leyfi eg mér að segja. 1 dag
fer eg ekki lengra út í þetta, en ef
guð lofar komum við Sigurborg
mín til að heimsækja ykkur á
morgun. ’ ’
-----Næsta dag litlu eftir liá-
degi komu Brennigerðis-hjónin og'
var ifagnað eins og óvæntum, en
kærkomnum gestum. Um það
þýðir ekki að fjölyrða, en innan
hálfrar stundar var full sætt feng-
in, en sundurþykkja öll strikuð út
úr samvizku-reikningi þ e i r r a
iSveins og Jakobs, sundurþykkja,
sem bygð var á misslrilningi ein-
um og bráðræði. En mál sitt end-
aði Jakob á þessa leið:
“Þegar neyðin kendi mér að
lialda mig við ofninn, dag eftir
dag', fór eg meðal annars smám-
isaman að finna til þess, hve fávís-
legt var, jalfnvel afkáralegt, að
fæð skyldi vera okkar á milli, eink-
um þar sem við vonum að börn
okkar tengist lijúskaparböndum.
Eg vissi þá ekki, og ekki fyrr en
í dag, live lijálpleg þið reyndust
okkur, þegar eg byltist rænulaus í
fletinu. En þar var önnur ástæða.
En mig skorti vit, ef til vill þrek,
til að vekja máls á þessu. Við
þetta sat þangað til í gær, að dótt-
ir ykkar var svo góð að lieimsækja
mig, að lierja á híðbjörninn geð-
illa og- grimma. Með ástúðlegri
blíðu og nærgætni sýndi liún mér
margan 'sannleik, sem eg hafði
ekki fest auga á fyr. Mér sýnist
nú að menn geti verið góðir vinir,
þó hvor um sig hafi sína sérstöku
skoðun, á einu eða öðru. Með
komu sinni í gær sýndi Sigríður