Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1928, Blaðsíða 66

32
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISÉENDINGA
Þorri Islendinga leit á þennan
cddvita sinn sem landráðamann.
Hann var troðinn nndir fótum við
almennar þingkosningar og spark-
að úr ráðherrastóli með van-
trausts-yfirlýsingu. Þar á eftir
var honum fylgt til grafar, af
fjölmenni, og mælt vel yfir greftri
lians. En beztu eftirmælin fékk
hann í annari heimsálfu en þeirri,
sem Fjallkonan heyrir til. 0g nú
kem eg aftur að því, er eg drap á
áðan, að sannur höfðingi getur
vakið á sér athygli mikils háttar,
þó hann mæli ekki orð, sem há-
tíðabrigði sé að, eða tyllidagsbrag-
ur á. Eg læt ritstjóra Lögbergs
J. J. B., sem þá var, segja frá, og
tek þó ágrip eitt, því blaðið er
gengiÖ mér úr greipum, sem flutti
þetta ævintýri.
Jón J. Bíldfell var á ferðalagi
til íslands og kom í gistihús á
Bretlandi. Grestgjafi hans komst
að því—ef eg man rétt, að Jón var
frá Islandi kominn, að þjóðerni.
Mér dettur í liug að maðurinn sé
vörpulegur og má vera að gest-
gjafinn hafi undrast það, af því
að útlendingar hafa ætlað Islend-
inga Eskimóum lfka. Þar kom
ræðu gestgjafans, að liann sagði
Jóni, að til sín hefði komið, ekki
alls fyrir löngu, gestur, sem -svo
hefði verið liöföinglegur og þokka-
mannlegur í bragSi, að engan
slíkan hefði borið að híbýlum sín-
um, og þó væri þar gestkvæmt úr
öllum löndum veraldar. Ritstjóra
Lögbergs langaði að sjálfsögðu í
þennan mann handa þjóð sinni.
Honum datt í hug Hannes ráð-
herra, bað um gestabókina og
fann þar nafn hans, og ártalið,
sem gestgjafimi hafði nefnt.
Þarna liafði íslenzkur höfðings-
háttur kveikt og kvnt vita, sem
ljómaði úti í heimsveldinu. Þess-
háttar glóðafeykir verður ekki
metinn á landsvísu.
Yel fer á því að þessi vitnis-
burður um mesta og besta ráð-
herra íslands kemur frá Lögbergi
þjóðar vorrar. Þar hefir alþýðu-
maður höfðinglega af sér vikið—
gott þegar þessháttar ævintýri
gerast um vora menn með öðrum
þjóðum.
Það er sagt um Þorlák biskup
lielga, í sögu hans, að liann var
frá því, sem aÖrir menn voru, að
því leyti, að hann talaði aldrei illa
um veður. Það er ef til vill höfð-
ingja mark. Iíinn er þó meiri
höfðingshátturinn að láta það ó-
gert að hallmæla óvinum. Eg
heyrði Hannes Hafstein árna far-
arheilla þeim manni, sem steypti
lionum af ráðherrastóli, og eyði-
lagði fyrir lionum sambandslaga
uppkastið'—landsréttindamál ís-
lendinga, málið, sem hann hefði
viljað fórna fyrir lífi sínu, ef með
því móti hefði bjargast af skip-
broti.—
Það bar til eitt sinn á Islandi,
við veiÖivatn, að tveir meim
hrundu bát frá landi ogi ætluÖu að
róa uppi svan. En þegar til kom,
var þetta froðukúfur. Um þá var
gerð þessi vísa, sem er ekki galla-
laus, en þó vel ferðafær:
“Hugðu svan í hel að slá
liafs á svani boða,
víðum svanavelli á
var þá svanur froða.”