Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1940, Qupperneq 83

BESSI
61
klappaði eg vingjarnlega á öxlina á
honum og sagði á íslensku: “Þú
hefir krafta í kögglum, herra Har-
rigan”. — Og varla trúi eg því, að
það sé af þessum sökum, að hann vill
reka mig úr vistinni á morgun. En
auðvitað er eg tilbúinn að fara frá
honum á hvaða stund, sem hann til-
nefnir. Mér er ekkert að vanbún-
aði.”
Svo var ekki meira á það minst í
það sinn. Og strax eftir hádegið
lagði Bessi af stað heim til sín, og
vorum við alveg vissir um að við
mundum sjá hann aftur hjá okkur
næsta dag.
En næsta morgun, í bítið, þegar
íslensku piltarnir voru að búa sig til
að fara til vinnu sinnar í námunni,
sáum við að Harrigan kom upp hlíð-
ina og steig stórum. Og furðaði
°kkur á því, að hann skyldi koma
svona snemma dags, og án þess að
koma með Bessa og koffort hans.
Jón gekk út, þegar hann sá Harrigan
koma, og spurði hann um Bessa.
‘Pilturinn er heima hjá mér,”
Sagði Harrigan glaðlega; “og eg kem
nú hingað til að láta ykkur vita, að
þið þurfið ekki að hafa fyrir því, að
ntvega honum vinnu í námunni, því
að hann verður minn vinnumaður í
aHan vetur, og eg hefi þegar hækkað
svo kaup hans, að hann má vel við
una.”
En þú sagðir okkur á laugardags-
kvöldið,” sagði Jón, “að þú ætlaðir
að láta hann fara úr vistinni í dag,
því að hann væri farinn að gjöra
sér dælt við þig.”
petta hefir alt tekið breytingum
til hins betra,” sagði Harrigan; “við
attum saman langt tal í gærkvöldi,
°S eg skildi hann til fullnustu og
hann mig, þó að hann kunni ekki
mikið í ensku. Eg er í mikilli þakk-
arskuld við hann fyrir nokkuð, sem
hann hefir nýlega gjört fyrir mig.
Konan mín og eg álítum hann nú
sem góðan vin okkar og velgjörða-
mann, og litli drengurinn okkar má
ekki af honum sjá. — Pilturinn
(Bessi) bað mig að skila kveðju
sinni til ykkar, og bað mig að segja
ykkur, að hann gæti ekki heimsótt
ykkur næsta sunnudag. — Verið
sælir!”
Að því mæltu lagði hann af stað
heimleiðis og gekk rösklega. Hann
kom aldrei í hús okkar eftir það.
Eg man það, að íslensku námu-
piltunum þótti það einkennilegt, að
Harrigan skyldi snúast hugur svona
snögglega og hætta við að láta Bessa
fara. Og voru margar getur að því
leiddar, hver orsökin mundi vera.
Héldu sumir í fyrstu, að þeir Har-
rigan og Bessi hefðu fundið málm-
æð, þegar þeir voru að ná upp grjót-
inu í brekkunni fyrir norðan hús
Harrigans. En eins og fyr er frá
sagt, þá hafði Harrigan lengi verið
á þeirri skoðun, að þar væri gull í
jörðu. Sú tilgáta var samt langt frá
því, að vera rétt.
Næsta sunnudag fóru tveir af ís-
lensku námupiltunum heim til Har-
rigans, til þess að finna Bessa. Har-
rigans-hjónin tóku þeim mjög vel, og
Bessi var hress og lék á als oddi.
Piltar spurðu hann, hvort hann
vissi, af hvaða ástæðu að Harrigan
vísaði honum ekki úr vistinni á
mánudagsmorguninn, eins og hann
var þó búinn að ráðgera. Þeirri
spurningu svaraði Bessi þannig: að
atvikin hefðu bara hagað því svo til,
að Harrigan hefði alt í einu snúist í