Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1948, Side 93

BLINDA STÚLKAN FRÁ KOLMÚLA
75
vestan hafs, sendi eg dúka og fleira
eftir hana. Ein þeirra sagði: “Eg liorfði
á dúkinn, ekki laus við blygðun, og
spurði sjálfa mig: “Mun eg ekki hafa
grafið pund mitt í jörðu, fyrst blind
stúlka úti á íslandi getur annað eins
og þetta?” önnur vildi láta safna sam-
an verkum hennar og hafa til sýnis
utan lands og innan.
bað vakti mér löngum undrun og
aðdáun, að Málfríður, svo ung og sorg-
lega fötluð, virtist hafa numið til
fulls, þá gullnu reglu, að alt sem er á
annað borð virði þess, að það sé unnið
er líka þess virði, að það sé vel gert. Af
öllu merkilegu í fari hennar fanst mér
þetta einna dásamlegast, og hefir það
vafalaust átt rót sína í því, hve fegurð-
arsmekkur hennar var hreinn og djúp-
ur. I>að speglaðist í verkum hennar og
allri framkomu, enda átti hún marga
vini og aðdáendur, bæði íslenska og
danska og hafði yndi af samræðum og
bréfaskriftum við þá. Góðar bækur
voru líka eitthvert mesta yndi hennar.
Glaðlynd og kímin var Málfríður að
eðlisfari, þótt hins vegar bæri stundum
á því, að hún ætti sínar angurstundir,
fyndist hún afskift. — Það er skiljan-
le&t, því sárt svíður í undinni þeirri.
að fá eigi notið sín, og því meir, sem
öaefileikar eru meiri og skapgerð stór-
brotnari. Glaðværð og fyndni tók hún
ævinlega með þökkum, og mat vel, ef
einhver kom hnyttilega fyrir sig orði,
enda var henni sjálfri það lagið bæði í
bundnu og óbundnu máli. I bréfum
bennar til foreldranna, er hún dvaldist
1 K-eykjavík og Kaupmannahöfn, finn
ast víða glögg, rithöfundar einkenni,
stillinn oft þróttmikill og ber vitni um
'nnsæi og þjálfaða hugsun. Að vísu
byeður þar stundum við, djúpur trega-
tunn, vængstýfðrar sálar, en svo órnar
þar einnig glaður söngur, vonar og
vissu, eins og eftirfarandi vísa hennar
sýnir.
Hryggur gerist hugurinn,
hrynja borgir skýja.
Aðra leið eg eflaust finn,
inn á brautu nýja.
Hún var vel hagmælt og orti sér til
hugarhægðar, en mun lítið hafa haldið
saman því sem hún kvað.
Hún bar mjög gott skyn á allan
skáldskap, og unni mjög fögrum ljóð-
um, sem hún kunni ótrúlega mikið af.
Við ræddurn eilífðar málin, einnig á
því sviði dáði eg þroska hennar, sann-
leiksþrá og viðsýni. Hin dapra þunga
reynsla, sem henni var ásköpuð svo
ungri, mun snemma hafa beint hug
hennar, inn á nýjar, alvarlegar brautir.
Hún þráði skygni á rök og reginþáttu
lífsins. Hún hugðist finna raunveru-
leikann á bak við bókstafinn. Þess
vegna hneigðist hugur hennar til guð-
speki og jafnvel dulspekilegra fræða,
og þar mun hún oft hafa fundið hin
þráðu svör.
Eg hugsa um blindu vinstúlkuna
mína látnu, og finn, að hún er ein
merkasta samferðakonan á minni lífs-
leið. En, tók unga fólkið, jafnaldrar
hennar, nokkurntímann eftir því, hví-
lík fyrirmynd hún var, í þolgæði, iðni
og vandvirkni? Eg veit það ekki, en
eg vona og hygg, að svo hafi verið, þvi,
að slík sál sem hennar hlýtur ævinlega,
að auðga samtíð sína af rneiri eða
minni verðmætum. Aðeins það, að
vita af henni í nágrenninu, slíkum
hæfileikum gædda, og sístarfandi, var
mér ósegjanleg uppörvun og yndi. Mér
fanst það gefa lífinu meira gildi, lyfta
því upp í æðra veldi. Það er því eigi