Heimilisritið - 01.12.1947, Qupperneq 12

arnir ættu það til að hlífa Ind-
verjunum vegna hræðslu og hjá-
trúar. Fanginn kveinkaði sér ekki
hið minnsta við höggin, og svo
var að sjá sem liann fyndi ekki
neitt til svipunnar. Þegar fang-
inn liafði fengið tíu högg, lcallaði
hann upp nafn mitt og sagði mér
að taka eftir því er hann segði.
Síðan sagðist hann sverja það
við allt er sér væri heilagt, að
eftir ellefu ár skyldi hann sækja
mig, hvar í heiminum sem ég
væri, og nema mig á brott svo
enginn vissi. Og þar, sem hann
færi með mig, sagðist hann ætla
að pvnta mig til danða á hinn
hrvllilegasta hátt. En til þess að
fólk liéldi ekki, að ég hefði fram-
ið sjálfsmorð. þá ætlaði hann að
skilja eftir hluta af tveim út-
limum mínum, þar sem þeir
fyndust. Auðvitað hló ég að
þessum hótunum og skipaði
böðlinum að lemja liann fastar.
— En mér datt það í hug í gær-
kvöldi, að það er á morgun sem
hann sagðist ætla að sækja mig.
— Ofurstinn hló fremur óeðli-
lega og leit á mig. — Hvernig
lízt yður á þetta?
— Ef manninn liefur vantað
hægri höndina, sagði ég, þá get-
ur hann hafa verið einn af fylgj-
endum „vinstri handar reglunn-
ar“, en hótanir hans held ég að
sé alveg óhætt að láta sér í léttu
rúmi liggja. Hann hefur efalaust
ætlað sér að reyna að hræða yð-
ur, á sama hátt og hann hefur
vitað að myndi kannski duga við
hermennina.
— Já, það hugsa ég líka, sagði
ofurstinn. En núna undanfarna
morgna hef ég þráfaldlega vakn-
að við það, að mér hefur fundizt
einhver vera að horfa á mig. Og
um nætur hefur mig upp á síð-
kastið alltaf dreymt sama
drauminn, og hann er líkastur
martröð. Mig hefur dreymt
augu, — brún mannsaugu, svo
hundruðum eða þúsundum
skiptir, allt í kringum mig. Það
er mjög óþægilegt.
— Já, ég skil, sagði ég. En ég
þori að ábyrgjast að þér þurfið
ekkert að óttast, bætti ég við,
því ég sá að hann var fremur á-
hyggjufullur og órór. Við þögð-
um nú í langan tíma eða þar til
ég tók saman áhöldin og sagði
lionum, að myndinni væri lokið.
Hann kom vfir gólfið, leit á
myndina og hrósaði henni. Síð-
an tók hann ávísun upp úr vasa
sínum og rétti mér.
— Gjörið svo vel, sagði hann.
Það er andvirði myndarinnar.
Hvenær má ég láta sækja hana?
spurði liann svo.
Ég tók við ávísuninni og
þakkaði fyrir. Svo sagði ég: —
Snemma í fyrramálið fer ég í
boði vinar míns, Gains listdóm-
ara, út fyrir London til sumar-
10
HEIMILISRITIÐ