Heimilisritið - 01.12.1947, Qupperneq 13

liúss hans og verð þar í þrjá
daga. Mér þætti því vænt um,
ef yður væri sama, að þér send-
uð eftir henni, þegar ég kem aft-
ur til London.
— Blessaðir verið þér, sagði
hann. Mér liggur ekkert á, hafið
það eftir yðar hentugleikum. —
Síðan kvaddi hann mig og fór.
Björn tók glasið af borðinu og
skáiaði við mig. — Þetta var
bezti karl.
— Því skal ég trúa, sagði ég.
En hvað skeði svo?
— Eg fór daginn eftir, hélt
hann áfram, með Gains og
dvaldi þrjá daga í sumarbústað
hans í bezta yfirlæti. Á þriðja
degi fórum við til London aftur
ineð lestinni, sem fór klukkan
þrjú. Við vorum komnir þangað
klukkan fimm, þann tuttugasta
júní. Þegar við komum út úr
lestinni keypti ég mér kvöldút-
gáfuna af „Standard“, og leit
yfir fremstu síðuna. Eg hrökk ó-
notalega við. Þar stóð með stór-
um stöfum, að James Lyman
ofursti, sem horfið hefði af
heimili sínu í London aðfaranótt
þess sautjánda, hefði ekki kom-
ið fram ennþá. — Gains, sem
einnig hafði keypt, sér blað, snéri
sér að mér og spurði mig, hvort
ég hefði ekki verið að mála þenn-
an ofursta, sem nú væri horfinn.
— Jú, svaraði ég. Og ég ætl-
aði einmitt að sýna þér myndina
af honum núna, ættfólk hans
lætur kannski sækja hana á
morgun.
— Þá skulum við koma okk-
ur strax af stað, sagði Gains. Ég
samsinnti því og við náðum
okkur í leiguvagn.
— Við vorum ekki lengi á
leiðinni, þar sem ég bjó í Chel-
sea. Þegar heirn kom opnaði ég
útidyrnar og við gegnum inn.
Mér var hálf-ómótt og hafði það
einhvernvegmu á tilfinningunni,
að eitthvað hefði gerzt eða
myndi gerast. Við ldæddum okk-
ur úr frökkunum, og ég opnaði
dyrnar að vinnustofu minni,
sem ég hafði alltaf læstar. Mál-
verkið blasti við okkur þegar við
komum inn úr dyrunum og ég
skalf í hnjáliðunum þegar ég leit
á það, því hrvllileg sýn mætti
augum okkar. Málverkið var ó-
breytt, en beint fyrir neðan það
sá ég tvo fætur, fætur, sem höfðu
verið höggnir af um miðja fót-
leggi, alveg samsvarandi því er
myndin af ofurstanum náði.
Þeir voru berir og allir blóði
stokknir. — Eg fékk álvarlegt
taugaáfall og missti alla meðvit-
und. Þegar ég vaknaði aftur var
ég kominn á geðveikrahæli og
þar var ég næstu fjögur árin. En
af ofurstanum hefur ekkert kom-
ið fram annað en þessir tveir af-
höggnu fætur, sem fundust
(Niðurl. neðst á nœstu bls.)
HEIMILISRITIÐ
11