Heimilisritið - 01.12.1947, Qupperneq 18

ið á milli okkar. Ég vona að ég
hafi gert yður það slciljanlegt —
kunningsskap okkar lýkur jafn-
skjótt og við lendum aftur á
Croy donf lugvellinum“.
„Það liafið þér ekki tekið fram
áður“, sagði Mortimer, „en verði
yðar vilji. Ef við hittumst aft-
ur, ei'tir að við erum komin til
Englands, lofa ég yður því, að
ég skal láta eins og þér séuð ekki
til, og móðgast ekki við yður
þótt þér sýnið mér sömu lítils-
virðinguna“.
Það birti yfir svip hennar.
„Agætt“, sagði hún. „Og, nú,
eftir að við vitum hvar við höf-
um hvort annað, skal ég segja
yður, hvað þér megið kalla mig.
Kallið mig — “ hún hikaði ögn
— „Pierrette“.
Mortimer beit á neðri vörina,
en hann samþykkti tillöguna.
„Ég skal kalla yður Pierrette,
ef þér óskið þess“.
Hún brosti. „Það væri
skennntilegt ef ég mætti kalla
yður IIarlekin“, sagði hún.
„Ohemju skemmtilegt“, viður-
kenndi Mortimer — dálítið
beizklega.
MORTIMER sat fyrir utan
Café de la Paix. Hann leit á úr-
ið. Hún hefði átt að vera kom-
in fyrir tuttugu mínútum síðan.
Hún hafði náttúrlega aldrei ætl-
að sér að koma. Hún hafði bara
16
gert það í spaugi að segja við
liann, þegar hún stóð á tröppun-
um á Hótel D’Artagnon: „Þá
liittumst við á Café de la Paix
kluklvan níu“.
Hún hafði afþakkað að borða
kvöldverð með honum, og Mor-
timer hafði ekið heim á hótelið
sitt, stórt hótel, sem sneri fram-
hliðinni að Signu.
Hann var nú farinn að missa
þolinmæðina, bæði hvað snerti
Pierrette og sjálfan sig.
„Hún er fjárans lygalaupur, og
ég er fífl, og nú bíð ég ekki sek-
úndu lengur“, muldraði hann, og
í sömu svipan sá liann hana
koma. Hún hafði skipt um föt
og var nú í svartri dragt og bar
marðarpels á herðunum. Hattur-
inn var spaugilegur fléttingur af
svörtu flaueli, og féll á ská yfir
vinstra augað.
„Fyrirgefið, ég kem víst held-
ur seint“, sagði hún í kveðju-
skyni, og Mortimer svaraði ar-
mæðulega:
„Það hefði svei mér ekki kom-
ið mér á óvart, þótt þér hefðuð
alls ekki látið sjá yður“.
Hún kipraði augnhvarmana
örlítið. „IMér datt líka í hug að
svíkjast um að koma. Þess vegna
kom ég svona seint. Ég gat ekki
almennilega tekið ákvörðun“.
Mortimer horfði reiðilega til
hennar, svo sagði hann: „Þér
kærið yður sjálfsagt ekki um að
HEIMILISRITIÐ