Heimilisritið - 01.12.1947, Qupperneq 20

vænt um þann mann, sem ég
hélt að hann væri“.
Hún tók sígarettu úr síga-
rettuveskinu, sem Mortimer
hafði lagt á borðið. Það var úr
óflúruðu silfri með fangamarki
hans letruðu á.
„Þetta er fallegt sígarettu-
veski“, sagði hún.
Mortimer tók það og stakk
því í vasa sinn.
„Mér er ákaflega sárt um
þetta sígarettuveski”, sagði
hann. „IConan, sem ég elskaði,
gaf mér það — konan, sem ég
var giftur. Eg er nú að bíða eft-
ir því, að hún fái útkljáð skiln-
aðinn. Það er andstyggilegt allt
saman!“
„Það er undir manninum
komið. Margir myndu varpa
öndinni léttar“. Það brá fyrir
beizkju í rödd Pierrette.
HANN sat eins nærri henni og
hann þorði, er þau óku heimleið-
is gegnum hinar hávaðasömu
götur Parísár. Hann var að
vona að hún byði honufn inn,
udb á eitt glas af víni, þegar
þau komu til hótetsins. en hún
rétti honum einungis höndina og
þákkaði honum fyrir skennnt-
unina.
„Þetta hefur verið skemmti-
legt kvöld“.
„Þetta hefur verið dásamlegt
kvöld“, sagði Mortimer af alhug.
„Hvar eigum við að borða á
morgun?“
„Því verðið þér að ráða sjálf-
ur“, svaraði Pierrette.
„Prunier — ?“
Pierrette greip fyrir munninn
líkt og barn, sem r'eynir að kæfa
hræðsuliróp.
Mortimer hló. „En hvað þér
eruð barnaleg. Fellur yður ekki
við Prunier?“
„Jú, ég ...“
„Þér eigið kannske minning-
ar tengdar við þann 'stað —: um
manninn, sem þér elskið?“
„Manninn, sem ég elskáði“,
leiðrétti hún. „Eg held samt
mig langi til að borða þar á
morgun“.
Pierrette og Mortimer höfðu
borðað á Prunier, Cáfé de París
og Trianon. Þau höfðu gengið sér
til skemmtunar í Bois og dukk-
ið te á Ritz. Og þau höfðu setið
í káffihúsum Montmartre og
Montparnasse þar til í birtingu
á morgnana. Stundum voru. þau
undarlega þögul. Stundum töl-
uðu þau saman.
Nú voru jólin liðin hjá, það
var gamlárskvöld, óg þau ætluðu
til Englands með áætlunarflug-
vélinni síðdegis dagirin eftir.
Meðan þau borðuðu kvöld-
verð í veitingahúsi í grennd við
Madeleine, hafði Mortimer
19
HEIMILISRITIÐ