Heimilisritið - 01.12.1947, Blaðsíða 30

gat ekki hugsað sér að fara það-
an. Hún var Helga þakklát fyrir
að hann hafði skilið erfiðleika
hennar til fulls, og koma aldrei
fram við hana eins og hún væri
hjú, sem hún raunar var. Vegna
alls þessa kom það óþægilega við
hana þegar Dísa trúði lienni fyr-
ir því að hún væri trúlofuð.
Henni var fullkunnugt um óvin-
áttu þá sem var milli bræðranna,
þekkti allt hið illa sem' af því
hafði stafað, og bjóst ekki við
neinu góðu í framtíðinni . . .
— Þú afsakar að ég var svona
nærgöngull, sagði Sigúrgeir um
leið og hánn fékk sér vænan
sopa. — Iíann leit út. Rigningin
og stormurinn færðust í aukana
og skenunan, sem vár bvggð úr
traústmn rekaviði, riðaði nndan
stormhviðunum svo að það
brakaði í viðunum. Það var eins
og haustið vildi áminna svo að
eigi yrði um villst, að það váeri
komið.
— Jæja, ég var nú eiginlega
kominn burt frá áðalefniriu,
sagði Sigurgedr. — Eg lief víst
aldrei sagt þér þá sögu fyrr, én
riú finnst mér þú' vera orðinn
hógu þroskaður til að fá að vita
hvernig í öllu liggur. Saga míri
fjallar um hatur og óhamingju,
én eirinig um hamingjú tveggia
persória ... Sigurgeir þagnaði
andartak og hörfði hugsandi
frarimndan sér. — En það'er eins
og gæfan fái aldrei leyfi til að
ríkja ein. I þessu tilfelli fylgdi
hatrið í fótspor gæfunnar, brenn-
andi hatur milli bræðra . . . það
hatur, sem er verst af öllu.
Haukur hlustaði með áhuga
eftir frásögn föður síns. En þessi
leyndardómsfullu orð: Andi
fljótsins, sveimuðu stöðugt í
liuga hans og æstu forvitni hans.
Þetta var í raun og veru allt
annað og ólíkt.
Faðir hans tók sér aftur mál-
hvíld. Það var eins og honum
veittist erfitt að tala um þetta
efni, en smátt og smátt var sem
viðburðirnir yrðu skýrari fyrir
hugskotssjónum hans, og hon-
um varð liðugra um tungutakið.
— I gamla daga, meðan hjá-
trúin var almenn, var fólki
gjarnt á að trúa á að leyndar-
dómsfullt líf væri í öllu, einnig
ám og vötnum. Þannig var það
um fljótið. Fljótið hefur ætíð
haft sterk áhrif á líf og velferð
fólksins hérna. Oft hefur það
ruðst yfir bakka sína og breytt
túnum og engjum í sandauðnir.
Blómleg býli fóru í evði og önn-
ur stórskemmdust, svo að ábú-
endurnir urðu fátækir, og stund-
um tók fljótið mannslíf. Fólkið
liélt að öll þessi ósköp væri refs-
ing, sem guð hefði lagt á það fvr-
ir syndir þess, menn þekktu of
lítið til náttúrunnar í gamla
daga til þess að geta skilið að allt
28
HEIMILISRITIÐ