Heimilisritið - 01.12.1947, Qupperneq 32

ef ég á þyrfti að halda. Svo festi
ég kaup á jörðinni og hef aldrei
séð eftir því.
Sigurgeir þagnaði. Faðir og
sonur sátu þegjandi dálitla stund
og hlustuðu á stormhvininn og
niðinn í ánni, sem var í ofsa
vexti.
— Jæja ... Það var eins og
Sigurgeir ætti erfitt með að
byrja aftur. — Ég veit varla
hvernig ég á að útskýra þetta.
Auðvitað fékk ég fljótlega lausn
gátunnar. Mér varð mikið um
það. Ég gat ekki að því gert að
mér fannst eftir á að ég væri
hálfgildings glæpamaður og þó
var samvizka mín hrein. Það var
dag nokkurn snemma um vorið.
Sólin skein g’latt og veröldin var
eitthvað svo óvenjulega aðlað-
andi. Við mamma þín gengum
út fyrir engjarnar og fram að
fljótsbakkanum. Við höfðum svo
margt að tala um, eins og gefur
að skilja þegar maður er að
stofna heimili. Við settumst í
laut þar sem við gátum séð heim
að Velli. Ég t-ók eftir því að það
var eitthvað sem Arnbjörg vildi
segja mér, en hún virtist eiga
erfitt með að koma fram með
það. Hún horfði á mig og brosti
eitthvað svo einkennilega að ég
man það enn þann dag í dag. Já,
þú þekkir hana mömmu þína . . .
Að lokum trúði hún mér fyrir
því að Helgi bróðir minn hefði
verið ástfanginn í henni og það
hafði gengið svo langt að hann
hafði beðið hennar.
Mér varð ónotalega við, því
að mig hafði ekkert grunað, en
nú skildi ég í einu vetfangi or-
sökina til breytni bróður míns
gagnvart okkur.
— Og þú sagðir nei, stamaði
ég.
— Já, því að ég elskaði hann
ekki ... Það var allt og sumt
sem hún sagði. Arnbjörg vissi að
ég var lítið fyrir málalengingar
og langar skýringar á þeim ár-
um, þó að mér líki vel að dvelja
lengi við minningarnar á gamals
aldri . . .
En ég gat ekki gleymt þessu.
Ég hugsaði um þetta lengi á eft-
ir. Ég hef víst verið dálitið ein-
faldur. Og ég lield líka að ég hafi
engum viljað annað en gott. En
mér varð strax ljóst, að ég varð
að taka á mig óvild, já, hatur
bróður míns fremur en að hafna
hamingju minni og hennar. Ég
hafði ekkert tekið frá honum. En
ég vissi að því fyrr sem ég færi
frá Hvammi, því betra var það
. .. Vesalings faðir okkar! Hann
var hamingjusamur að hafa ekki
lifað þetta . . . Móðir okkar tók
þetta ákaflega nærri sér og ég er
hræddur um að óvináttan hafi
flýtt fyrir dauða liennar . . .
Þegar ég stóð þess albúinn að
fara frá Hvammi, ætlaði ég að
30
HEIMELISRITIÐ