Heimilisritið - 01.12.1947, Síða 34

um. En þó vissi ég að ég haí'ði
ekki gert honum neinn órétt . . .
En — getur maður dæmt þann
mann hart, sem ekki er í standi
til að stjórna sjálfum sér? . ..
Guð veit að ég óskaði einskis
annars fremur en að ég gæti náð
sættuin við bróður ininn.
Ég gerði líka tilraunir til þess.
Og ég stakk einu sinni upp á því
við hann að hann flytti að Velli,
því að jörðin var nógu stór
lianda okkur báðum, en Hvamm-
ur tæplega byggilegur eftir flóð-
ið. Hann starði á mig og hélt víst
að ég væri orðinn eitthvað rugl-
aður. Svo í'ærði hann sig nær
mér, kreppti hnefann og öskraði:
— Hefur þér ennþá ekki skil-
izt að ég hata þig — hata þig? A
meðan fljótið hefur ekki sópað
alveg burt því sem eftir er af
Hvammi, ætla ég að verða þar
— hvort sem þér líkar betur eða
verr.
Eftir þetta töluðu við aldrei
sainan. En sá veggur, sem hatrið
hafði reist á milli okkar varð
óyfirstíganlegri því lengra sem
leið frá því að við töluðumst
síðast við.
Sigurgeir þagnaði. Hann lok-
aði augunum eins og hann með
því gæti fest þessar sorglegu
endurminningar betur í minni
sínu. — Stormurinn hvein á
skemmuþakinu og óveðrið
magnaðist.
Haukur gat ekki annað en ver-
ið að hugsa um sögu föður síns.
Nú fannst honum hann hafa
fengið skýringu á svo ótal mörgu,
sem hafði tekið sig dularfullt út
í augum hans. Hann var ungur
og hamingjusamur og hafði alls
ekki hugsað út í að lífið gæti ver-
ið svona flókið.
— Ég hef oft óskað þess að
ég gæti gleymt þessu, mælti fað-
ir hans. — En mér er fróun í að
geta sagt þér það allt saman . . .
Hann stóð allt í einu upp og
geklc til dyranna. Haukur sá að
hann hvítnaði upp og reikaði á
fótunum. Hann hljóp til og ætl-
aði að styðja hann ef hann skyldi
hafa fengið aðsvif.
— Hvað er að, faðir minn?
— Fljótið . . . Flóðið er að
koma!
Hauki var litið niður að fljót-
inu. Það var ekki um að villast,
faðir hans hafði rétt að mæla.
Gegnum regnmistrið sá hann að
fljótið hafði flætt út yfir bakka
sína, og þar sem Hvammur stóð,
sázt lítið annað en vatn. Flóðið
óx ört og náði brátt upp að tún-
fætinum á Velli.
Haukur þaut út úr skemmunni
og niður á fljótsbakkann. Hon-
um flaug fyrst í hug að reyna að
komast yfir á bátnurn, en varð
í sama augnabliki ljóst að það
voru lítil líkindi til að hann fengi
ráðið við bátinn vegna straums
33
HEIMILISRITIÐ