Heimilisritið - 01.12.1947, Qupperneq 49

anum og kallaði á nemendurna
hvern af öðrum og rétti sérhverj-
um lítinn pakka vafinn í mislit-
an pappír. Marjorie leit á mig,
eins og hún vildi segja: „Þetta
var ég búin að segja þér“, og ég
rak út úr mér tunguna í áttina
til hennar. Því miður tók ung-
frú Dale eftir því, og hún var nú
einu sinni þannig gerð, að hún
gat ekki látið það óátalið, jafn-
vel þó það væru jólin.
„Emily“, sagði hún, „komdu“.
Eg gekk upp að borðinu og
stóð þar þegjandi.
„Rakst þú út úr þér tunguna
að Marjorie?“ sagði hún.
„Já“, sagði ég.
„Finnst þér það kvenlegt?“
sagði hún.
„Nei“, sagði ég.
„Hvers vegna gerðir þú það
þá?“
„Eg mátti til“, sagði ég. „Lít-
ill, slæmur álfur innan í mér fékk
mig til þess.
„Vitleysa“, sagði ungfrú Dale.
„Það er ekkert þess háttar til“.
„Jú, ungfrú Dale, það er til“,
sagði ég. „Pabbi sagði það“.
„Faðir þinn“, sagði ungfrú
Dale, „ætti að læra, að það er
óskynsamlegt að örfa ímyndun-
arafl barna. Þú rakst út úr þér
tunguna af því þú ert óþekkt,
ókurteist barn og ekki af neinu
öðru“.
„Nei, ekki af því“, sagði ég
hreinskilnislega. „Vondi álfur-
inn lét mig gera það. Eg hef
líka góðan álf. Hann reynir allt-
af —“.
„Vitleysa. Tóm vitleysa“,
sagði ungfrú Dale. „Þú ert í-
myndunarveikt barn — það er
mér vel ljóst, en við ölum ekki
á ímyndunarveiki barnanna hér.
Þú verður að læra að viður-
kenna yfirsjónir þínar, en reyna
ekki að afsaka þær með ímynd-
aðri vitleysu. Mér er næst skapi
að leyfa þér ekki að sjá jólasvein-
inn“. Síðan beindi hún athygli
sinni að hinum börnunum. „Jóla-
sveinninn ætlar að koma hingað
eftir tíu mínútur, börnin góð.
Hann kemur niður á þakið eins
og venjulega, og klukkan hálf-
ellefu megið þið öll hlaupa upp
stigann. Ef þið verðið nógu
fljót, getur skeð að einhver ykk-
ar komi auga á hann áður en
hann kemst burt“.
Eg stóð þarna og starði á ung-
frú Dale, og kreisti vasaklútinn
minn. Jólasveinninn var að
koma, koma hingað til ungfrú
Dale um hábjartan dag, og ég
átti ekki að fá að sjá hann! Það
var meira en mannlegt hjarta
gæti afborið. Hjarta mitt var í
þann veginn að bresta.
„Ó, ungfrú Dale —“ sagði ég.
„Leyfðu mér líka að sjá hann“
Ungfrú Dale horfði lengi og
stranglega á mig. „Ertu þá reiðu-
HEIMILISRITIÐ
47