Heimilisritið - 01.12.1947, Síða 51

Endurminningar lœknisins
Nafnkunnur skurðlæknir í Chicago, Max
Thorek, skýrir hér frá ýmsu, sem á daga
hans hefur drifið í baráttunni við „mann-
inn með ljáinn". — Þriðja grein.
Skurðaðgerð á sjálfum sér.
MYNDI LÆKNI vera leyfi-
legt að gera aðgerð á einhverj-
um af skylduliði sínu?
Þetta er mikið vafamál og ég
fyrir mitt leyti myndi svara því
neitandi. En nákomin þessari
spurningu er önnur og hún er sú,
hvort hekni muni vera tiltæki-
legt að gera aðgerð á sjálfum sér.
Þetta er svo fráleit hugmynd, að
varla myndi vera hugsanlegt, að
læknar fengjust til að ræða hana
sín á milli, Og þó —.
Sumarið 1913 skoraði K. lækn-
ir á mig að framkvæma háls-
skurð á sjúklingi sínum, sem
hafði eitla á hálsi. Aðgerðin
heppnaðist, og þegar eklci var
eftir annað, en að sauma saman
sárið, skipti ég stöðu við K.
lækni og bað hann að ljúka við
aðgerðina. Þegar hann tók fyrsta
HEIMILISRITIÐ
sporið varð ég þess var, að hann
hafði stungið í hægri liönd rnína,
í stað þess að stinga í sárbarm-
inn. Nálaroddurinn gekk gegn-
um hanzka og hörund. Eg brá
mér frá þegar í stað, dró hanzk-
ann al' hendinni og bar joð á
stunguna.
K. læknir bað mig mikillega
afsökunar á þessari slysni. „Þetta
er ekkert“, sagði ég, „bara nál-
stunga“.
Svo gleymdi ég þessu.
Eg sneri aftur til Chicago og
tók til vinnu minnar af mesta
kappi. Tveimur sólarhringum
síðar varð ég var við þrota í
handarbakinu, höndin blés upp
í skyndi og rauðar rákir spruttu
upp eftir handleggnum. Eg vissi
nú ofur \ el, að ég hafði smitazt
af hættulegum sóttkveilcjum. Eg
varð hræddur. Ég bjóst við að
missa höndina! Líklega myndi ég
49