Heimilisritið - 01.12.1947, Qupperneq 52

geta lifað án hægri handar, en
fyrir hugskotssjónum mínum
svifu menn, konur og börn, bros-
andi, glöð, þakklát, því að þetta
var fólkið sem ég hafði komið
til heilsu. Þá kom annar hópur —
fölir menn og vesælir, í langri
lest. Það voru hinir sjúkú, hkiir
þjáðu, mislitur hópur á leið út í
dauðann.
„Taktu bindin af mér“, sagði
ég við Fim í svo skipandi tón
sem mér var unnt.
Hún horfði á mig skelkuð.
„Taktu þau af!“ skipaði ég.
Hún hlýddi án þess að segja
neitt. Hún vissi af gamalli
reynslu, að mér varð ekki þok-
að. Handarbakið var orðið
hræðilega bólgið, rautt, kvap-
kennt, heitt.
„Fim mín“, sagði ég, „í bláu
flöskunni á meðalaborðinu er
kókaínupplausn. Sótthreinsaðu
handa mér nálar og hnífa“.
Hún varð áhyggjufull á svip.
„Þú mátt elcki gera þetta!“ liróp-
aði hún. „Þú mátt ekki skéra í
þig með vinstri hendinni“.
Eg svaraði með þrumurödd:
„Ætlastu til að ég missi höndina
eða deyi? Gerðu eins og ég segi
þér, ég hef vit á þessu“.
Fim hlýddi, því að hún vissi
vel, að mótbárur voru bæði
hættulegar og tilgangslausar. Ég
skar nú með vinstri hendinni í
handarbakið á hinni hægri. Ég
50
skar tvo skurði, hvorn um sig
tvo þumlunga að lengd, annan í
höndina, hina í sömu stefnu í
framhandlegginn. Síðan setti ég
kera í sárin, staulaðist til sæng-
ur, og bað hjúkrunarkonuna
mína að setja heita kompressu
vætta í bórvatni við höndina,
framhandlegginn og upphand-
legginn. S\'o tók ég inn fjórða
part af morfmskammti, og þá
var þessu lokið. Ég sofnaði fljótt.
Klukkan tvö um nóttina vakn-
aði ég. Andlitið á Fim sneri að
mér, fagurt og ástúðlegt, hún að-
gætti mig vandlega, og ég sá í
morgunskímunni, að hún brosti.
Þá vissi ég, að öllu var óhætt.
Ivvölin í handleggnum vai enn-
þá bitur og ég sá á andliti hjúkr-
unarkonunnar, er hún leit á hita-
madinn, að hitinn var ennþá
injög hár.
Upp úr þessu fór mér að batna
og mér batnaði til fulls. Tvö ör
minna mig á þá stund, er ég
neyddist til að slcera í sjálfan
mig og bjargaði þannig hægri
hendinni.
Líkamslýti lagfærð.
EIN HINNA furðulegustu
nýjunga, sem hlutust af styrj-
öldinni fyrri, var ný von handa
þeim, er náttúran hafði verið of
nízk á fegurð: vonin um það, að
læknislistin myndi geta bætt
þetta böl.
HEIMILISRITIÐ