Heimilisritið - 01.12.1947, Page 55

ar Voronoffs voru birtar í ame-
rískum blöðum og komu þegar
af stað flóði af spurningum.
„Hver er þessi Voronoff? Hvað
hefur hann uppgötvað? Er hann
viðurkenndur vísindamaður? Er
hann loddari, sem langar til að
verða frægur? Er hægt að stað-
festa kenningar hans, með þvi
að skipa hlutlausa nefnd til að
rannsaka þær? Tekur hann á
móti sjúklingum?“ Spurningarn-
ar eru ekki þágnaðar enn. því að
svo skrítilega vildi til, að kenn-
ingar hans lentu, þrátt fvrir hið
gullna fvrirheit, sem þær virtust
gefa, í ruslammaldi skottulækn-
invanna. jafnframt því, sem þær
urðu hin bezta hvöt rannsókn-
um á starfsemi innrennsliskirtla.
Eg var svo hrifinn og undr-
andi af því að heyra sagt frá af-
rekum Voronoffs, að mig langaði
til að gera eitthvað sjálfur. Eg
setti upp litla tilraunastofu á
þaki spítala míns. Þetta var dá-
lítill dýragarður, og í honum öll
hin venjulegu tilraunadýr —
rottur og marsvín, kanínur og
hundar. Svo komu apar. hálfap-
ar og tveir sjimpansar. Eg byrj-
aði ekki að gera tilraunir á
mönnum, heldur helgaði ég fiór-
fætlingunum mínum mestallan
tímann.
A meðan á þessu stóð uppi á
þaki spítala míns, fóru að ber-
ast fregnir af nýjum yngingar-
aðferðum. Eugen Steinach, pró-
fessor í lífeðlisfræði við háskól-
ann í Vín, hafði fundið aðra að-
ferð. Sii aðferð var hin einfald-
asta. Aðferð Voronoffs er í því
falin, að gi-æða eistu úr öpum í
menn, en aðferð Steinachs er sú,
að skera sundur sáðgangana. Það
er engrar stundar verk, og ekki
þarf að leggja manninn inn á
spítala, heldur aðeins að stað-
deyfa. Nú komu brátt fréttir af
ákaflega merkilegum árangri,
sem náðst hafði með þessari að-
ferð.
Eg skrifaði Voronoff og spurði
hann hvort hann vissi nokkuð
um Steinach. Hann játaði því og
bætti við, af því göfuglyndi, sem
honum var í brjóst borið, lofs-
orðum um þennan austurríska
lífeðlisfræðing.
Svo skrifaði ég Steinach. Árið
eftir, er ég hafði með höndum
rannsóknir á aðferð Voronoffs,
fór ég til Vín og heimsótti
Steinach. Hann sýndi mér rott-
urnar sínar, í lífeðlisrannsóknar-
stofunni sinni, og ég sá hann
vngja gamlar rottur. Dæmin sem
ég sá voru sannfærandi. Eg var
stórhrifinn.
Ég vissi, að yngingarannsókn-
irnar höfðu leitt marga rann-
sóknarmenn á glapstigu. Eg var
engin undantekning. Útkoman
af starfi mínu var bók mín
„Tíynkirtlar manna“, og niður-
HEIMILISRITIÐ
53