Heimilisritið - 01.12.1947, Blaðsíða 67

an. Hann er svoddan prúðmenni,
en svo varkár í orðum; maður
veit aldrei hvað hann hugsar um
neinn“.
Patrick stóð upp og tók að
ganga fram og aftur um fjöruna.
„Alveg eins og tígrisdýr“,
sagði frú Gardener í hálfum
hljóðum.
Hann fann hið rannsakandi
augnaráð, sem fylgdi eftir hverri
hreyfingu hans. Það gerði hann
enn órólegri. Hann var sýnilega
í æstu skapi.
Frá landinu handan við sund-
ið barst daufur hljómur.
Emily Brewster sagði:
„Hann er genginn í austrið
aftur. Það er góðs viti, þegar
maður heyrir kirkjuldukkuna
slá“.
Það varð hlé á viðræðum, þar
til Gardener kom aftur með liá-
rauðan hnykil í hendinni.
„Hvaða óskapa tíma varstu
að þessu Odell!“
„Fyrirgefðu, elskan; en hann
var nefnilega ekki í kommóð-
unni. Hann var á hillu í fata-
skápnum“.
„Nei, er það elcki merkilegt;
ég hefði getað svarið, að ég lét
hann í konnnóðuna. Það er gott
að ég hef aldrei þurft að mæta
sem vitni í réttinum. Ég hefði
dáið af hræðslu, ef ég hefði ekki
þorað að treysta minni mínu“.
„Frú Gardener er sérstaklega
vönd að virðingu sinni“, sagði
Emily Brewster.
V.
ÞAÐ VAR um það bil tíu
mínútum seinna, að Patrick Red-
fern sagði:
„Ætlið þér út að róa í dag,
ungfrú Brewster? Hafið þér
uokkuð á móti því að lofa mér
með?“
Emily Brewster sagði með
miklum innijeik:
„Það væri mér sönn ánægja“.
„Við skulum róa kringum
eyna“.
Hún leit á úrið.
„Ætli við höfum tíma? Já,
hún er ekki hálf tólf ennþá. Við
skulum þá komast af stað“.
Patrick Redfern settist undir
árar. Hann reri með sterklegum
áratökum, og báturinn skreið
hratt.
„Þetta er ágætt“, sagði Emily.
„Við skulum sjá hvað þér hakl-
ið lengi út á þennan hátt“.
Hann hló óþvingað. Skapið
var farið að skána. ■
„Eg fæ eitthvað af blöðrum
í lófana, áður en lýkur“. Hann
hnykkti til höfðinu og kastaði
hárinu frá enninu. „Enn það
blíðuveður. Það er ekkert sem
jafnast á við enskan sumardag,
ef sumar er á annað borð“.
Emily Brewster sagði með á-
herzlu:
HEIMILISRITIÐ
65