Heimilisritið - 01.06.1948, Qupperneq 6

sorglegt að liið mikla starf hans
hafði borið svo lítinn árangur.
Það þarf ekki nema einn giklc-
inn í hverja veiðistöð, og þegar
rnenn komust að því að sýslu-
maðurinn réð ekkert við smyglið,
gerðust þeir djarfari. Sopinn var
nú góður, einkum þegar maður
kom kaldur og hrakinn af sjón-
um eða langaði til að hafa
skemmtilegt kvöld með félögum
sínum. Menn bölvuðu banninu í
sand og ösku og létu að lokum
sem það væri alls ekki til.
Sögurnar um að sjálfur sýslu-
maðurinn væri farinn að drekka
mögnuðust. Satt var það, að oft
var ljós í stofu hans langt fram
á nætur og hávaði og söngur
heyrðist ósjaldan frá húsi hans.
En hvort sem það var satt eða
ekki, gerðu þessar sögur það að
verkum, að menn hættu alveg að
taka tillit til sýslumannsins.
Það varð uppi fótur og fit í
þorpinu þegar nokkrir ungir
menn sáu að Henrik kaupmað-
ur var borinn út úr sýslumanns-
húsinu dauðadrukkinn og settur
inn í bíl.
Þá þóttust menn ekki vera í
neinum vafa lengur.
„Mér finnst nú andskoti hart
að við skulum verða að fara í
felur með þetta, þegar svona er
í pottinn búið“, sagði Jóhann í
Kotinu.
„O, þeir hafa ekki staðizt
freistinguna, blessaðir! Valdi í
Smugunni var tekinn í gær með
lieilan bátsfarm af ' brennivíni“,
sagði Sölvi í Króki kæruleysis-
lega.
Þeir stóðu niðri við vörina
seint um kvöldið og höfðu verið
sjónarvottar að því þegar kaup-
manninum var hjálpað inn í bíl-
inn.
Þessir tveir náungar höfðu
langt syndaregistur að baki sér.
Þeir höfðu verið teknir fyrir
brugg og dæmdir í stórar sektir,
sem þeir voru nýbúnir að afplána
í fangelsi þorpsins. Þeim hafði
orðið svo mikið um þetta óhapp
sitt, að þeir höfðu lofað hvor öðr-
um því hátíðlega að ganga aldr-
ei oftar út af götu góðrar hegð-
unar og velsæmis.
„Signý hefur verið svo leið af
þessu öllu saman. Eg hafði lof-
að að gefa henni armband, en
allir peningarnir fóru veg allrar
veraldar, svo að hún féklc það
ekki. Ég er hræddur um að hún
svíki mig vegna þess“, sagði Jó-
hann áhyggjufullur á svipinn og
horfði út á hafið.
„Ég hef nákvæmlega sömu
sögu að segja“, sagði • Sölvi,
„nema að því leyti sorglegri að
Fríða vill hvorki heyra mig né
sjá! Hana er nefnilega farið að
gruna“.
„Vertu hugrakkur, Sölvi
minn!“ sagði Jóhann og klappaði
4
HEIMILISRITIÐ