Heimilisritið - 01.06.1948, Qupperneq 46

vestanverðri eynni Wigth, og er
birti af degi komu í ljós enda-
lausar raðir smáhúsa, þetta
þunga, enska jafnvægi, röð eftir
röð, múrveggur eftir múrvegg,
traustar steinsteypubryggjur og
hlaðnir brimbrjótar. Við urðum
að bíða eina klukkustund á toll-
gæzlustöðinni, og þannig veit-
ist hverjum og einum nægur
tími, til þess að melta landtöku-
áhrifin.
„Jæja, Keller. Þá er nú að
hrökkva eða stökkva. „Hafmeyj-
an“ lætur úr höfn í dag. Þér get-
ið sent greinina yðar með henni,
og svo skal ég ganga með yður
á símstöðina“, mælti ég.
Keller geispaði. Landgöngu-
maran lagðist þnngt á liann,
eins og sagt er að skeiðvöllurinn
hjá Newmarket leggist, þungt á
veðhlaupahesta, sem eru óvanir
að renna löng skeið.
„Eg er að hugsa um að snur-
funsa handritið dálítið. Ætli það
sé ekki bezt ég I>íði með það
þangað til við komnm til'Lon-
don“, anzaði hann.
Zuyland liafði rifið greinina
sína í tætlur og fleygt lienni fyr-
ir borð, úti fyrir Porcenthes.
Hann var nákvæmlega á sömu
skoðun og ég.
Þegar lestin var lögð af stað
tók Iveller til við handritið sitt,
en í livert skipti sem honum
varð litið út yfir liinar frjósömu,
44
litlu akurreinar, hin rauðu
sveitabýli, og gi-óandann frarn
með brautarteinunum, gekk blý-
anturinn hans, miskunnarlaust
til verks og strikaði yfir öll til-
þrifin í greininni. Það var svo að
sjá sem liann hefði þurrausið
heila alfræðiorðabók af .atviks-
orðum. Ekki mundi ég að
minnsta kosti eftir neinu, sem
hann hafði ekki þegar notað í
greinarstúfinn sinn. Aftur á
móti var Keller ákaflega gætinn
póker-spilari og „keypti“ aldrei
fleiri spil en hann þurfti til þess
að tæma pottinn.
„Ætlið þér að kodda hverri
einustu kjarna-setningu?“
spurði ég í meðaumkunartón.
„Minnist þess, að landar. yðar
gleypa við hverju em er. Þeir
kunna ekki einu sinni að gera
greinarmun á buxnahnappi og
gullpeningi“
„Það er nefnilega það djöful-
lega við þetta allt saman“, anz-
aði Keller í hálfum hljóðum.
„Við erum búnir að ala fólk-
ið svo lengi á buxnahnöpp-
um, að þegar við bjóðum því
gull sannleikans, þá —. Nei, ég
er að hugsa urn að vita, hvernig
Londonar-blöðin taka þessu. En
þar sitjið þér auðvitað í fyrir-
rúmi“.
„Nei, guð minn almáttugur!
Það er nú öðru nær. Eg hef ekki
í hyggju að skrifa um þennan at-'
HEIMILISRITIÐ