Heimilisritið - 01.06.1948, Síða 55

settumst við Bjarni inn í setu-
stofuna og röbbuðum saman um
eitt og annað. Hann var hinn
kátasti og talaði mikið, en ég var
órór og utan við mig. Þegar við
höfðum drukkið kaffið og vor-
um komnir inn í stofuna aftur,
sagðist Bjarni vera syfjaður og
lagði sig á legubekk Eftir nokkr-
ar mínútur var hann sofnaður,
en ég settist og beið eftir fólk-
inu og fréttunum. Klukkutíma
síðar var dyrabjöllunni hringt.
Eg stóð upp og fór til dyra. Það
var fjölskyldan komin aftur.
Jæja, hvað var í kistunni?
spurði ég áfjáður.
Ekkert. Kistan va’r tóm, svar-
aði Sigmundur.
Guð minn góður, tautaði ég
og gekk inn í stofuna aftur. Ég
leit á Bjarna. Andlit hans var
náfölt, augun opin og — brost-
in. Hann var dauður í annað
sinn. Ég heyrði að einhver tók
andköf fyrir aftan mig . . .".
ÞAÐ GRÚFÐI sig einhver
óhugnanlegur tómleiki yfir
seinni jarðarför Bjarna. Prestur-
inn hélt sömu ræðuna í annað
sinn. En nú var hún einsog
hjóm, innihaldslaus og enginn.
komst vdð. Eólkið var líkast
steinuin, þar sem það sat á
kirkj u bekkj unum.
Þegar við, gömlu skólafélagar
lians, bárum kistuna í annað
sinn síðasta spölinn að gröfinni,
fannst okkur hún vera óeðlilega
þung .. .
E N D I R
Nokkur orS um mannlífiS
Það er likt og klukka, sem hringir til
kirkju.
Ad. Monod.
Sá, sem veit köliun sína, skilur ekki
gikkshátt.
Björnstjerne Bjömson.
Tunga vor ætti að vera sem guðdóm-
legt idjóðfæri. en því miður spilar djöfull-
inn of oft á það.
LongfeUlo w.
Allt, sem ekki krefst þess að vera elsk-
að, það er vert þess að vera elskað.
P. MöUer.
Aðall andríkisins er einfaldleiki.
Shakespeare.
I lijartanu býr snilligáfan.
Alfred de Musset.
Neyðin er sterkasti mátturinn.
Shakespeare.
HEIMILISRITIÐ
53