Heimilisritið - 01.06.1948, Qupperneq 61

pípu, fjórir hnappar, fuglslegg-
ur og tóm flaska, undan sólar-
olíu.
Weston virti þetta allt fyrir
sér. „Ojá“, sagði hann. „Það gat
varla minna verið', ef hægt er að
kalla þetta baðströnd! Annars
er.eins og flestir líti nú orðið á
ströndina, eins og ruslatunnu!
Þessi tóma flaska hlýtur að
hafa legið hérna þó nokkuð
lengi, það er auðséð á miðanum.
Sjálfsagt hefur liitt líka legið
hérna lengi, nema skærin, þau
eru ný. Þau hafa áreiðanlega
ekki lent í rigningunni í gær.
Hvar voru þau?“
„Alveg við stigann. Iúka
stykkið úr pípunni“.
„Já, það hefur sjálfsagt ein-
hver misst þetta, á leiðinni npp
eða niður stigann — en hver?
Það er ekki gott að vita“.
„Nei, þetta virðast vera vana-
leg naglaskæri. Pípan er vönd-
uð“.
„Mig minnir að Marshall
segði, að hann hefði týnt píp-
unni sinni“, sagði Poirot.
Weston sagði:
„Marshall kemur ekki málinu
við lengur. Það eru líka fleiri
sem reykja pípu en hann“.
Poirot tók eftir því, að séra
Lane bar höndina snöggvast að
vasanum. „Þér reykið líka pípu,
séra Lane?“
Stepan Lane varð hverft við.
Hann leit á Poirot: „Já — já, já.
Pípan sú ama er gamall félagi“.
Hann fór með höndina niður í
vasann, tók upp pípu, tróð tó-
baki í hana, og kveikti.
Hercule Poirot gekk til Red-
ferns. Hann var niðurlútur og
dapur. „Ég er feginn — að bú-
ið er að fjarlægja hana ...“
„Hvar fannst. hún?“ spurði
séra Lane.
„Svona hérumbil þar sem þér
standið“, sagði lögreglufulltrú-
inn rösklega.
Lane stökk til hliðar.
Lögreglufulltrúinn sneri sér að
Weston. „Með tilliti til þess,
hvar flekinn hefur verið settur
upp, rná ætla að hún hafi komið
hingáð, fimmtán mínútum fyrir
ellefu. Það er í samræmi við
flóðið“.
„Hafið þér lokið við að taka
ljósmyndir?“ spurði Weston.
„Já“,
Weston sneri sér að Redfern.
„Hvar er nú op'ið á þessum
helli?“
Redfern stóð ennþá hreyfing-
arlaus, niðursokkinn í hugsanir
sínar. Hann leit upp. „líg skal
sýna yður það“. Síðan . gekk
hann á undan, að grjóturðinni,
og benti á þrönga skoru á
klettaveggnum.
„Er það þetta?“ sagði West-
on. „Ég skil ekki, hvernig nokk-
ur maður kemst þarna innum“.
HEIMILISRITIÐ
59