Heimilisritið - 01.09.1948, Page 8

í för með sér. Hún andvarpaði
og hallaði sér aftur á bak, þegar
hann sneri sér að stýrinu.
„Nú líst mér á“, sagði hann,
þegar þau komu að klúbbnum
og hann sá inn um opnar dyrn-
ar, „sjáðu hjörðina! Við kom-
umst aldrei út á gólfið“.
„Jú, jú, víst“, sagði hún áköf
og hlakkaði til að láta fólk sjá
sig og dást að sér.
„Hvort ég gæti ekki séð fyrir
nokkrum bjórum núna“, sagði
liann.
„Ekki strax“, sagði hún skelfd,
„ekki alveg strax“.
„Allt í lagi, allt í lagi“, sagði
hann stygglega og minntist bar-
áttu sinnar við bílblæjuna. Kon-
ur skildu aldrei neitt. Hann fór
með' fingurinn inn með flibban-
um. „Oh, mér er heitt“.
Eyðileggur allt, hugsaði hún.
Karlmenn! Þarna voru þau hjá
þessum fallega klúbb með himn-
eskum garði böðuðum í tungl-
skini og ánni rétt hjá; og allt,
sem honum gat dottið í hug, var
bjór og hversu heitt honum var.
Það myndi vera öðruvísi ef þau
væru ekki gift. Það krafðist still-
ingar að hrópa ekki önuglega:
„Ó, Johnny!“
I stað þess sagði hún stillilega:
„Ég ætla að'eins að ganga frá
kápunni minni“.
„Ég fæ mér þá einn lítinn á
meðan“.
„Æ, nei“, sagði hún og sá í
vændum ógnþrungna leit að
honum í barnum, í stað þess að
hún vildi ganga virðulega við
hlið hans inn á gólfið. „Ég skil
hana eftir hér“. Hún kastaði af
sér kápunni og leit snöggvast í
bílspegilinn, en hann beið harla
óþolinmóður. Svo tók hún und-
ir arm hans, og þau gengu að
dyrunum.
„Halló, Johnny!“ sagði hár,
grannur maðúr áður en þau voru
komin tvö skref inn fyrir þrösk-
uldinn.
„Tom karlinn!" sagði Johnny.
„En að hitta þig hér!“
Þeir tókust í hendur, með því
langdregna látbragði og breið-
um brosum, sem karlmanna er
siður, þegar þeir hittast af til-
viljun eftir langan tíma. Svo
kynnti Jónatan þau Tom og
Margot, og aðdáunin í augum
hans bætti lienni upp þessa töf.
Dökkhærður, herðabreiður
maður nálgaðist.
„Má ég kynna Ferdi de Mare-
chal“, sagði Tom.
Hún leit á manninn, og hann
hneigði sig og kyssti á hönd
hennar. Hún hreifst þegar af
honum. Þetta var framkoma,
sem hún hafð'i þráð í fari
Johnny, svona framkoma átti
við þetta kvöld, og einkanlega
kjólinn liennar.
„Við vorum saman á Italíu“,
6
HEIMILISRITIÐ