Heimilisritið - 01.09.1948, Blaðsíða 63

Kœkir manna afhjúpa þá
KÆKIR lýsa oft hugarfari manna bet-
ur en orð þeirra og yfirbragð. Skarp-
skyggn maður getur lesið margt úr smá-
kækjum annarra. Oafvitandi getur litil
handahreyfing, sem er töm, afhjúpað sér-
einkenni persónuleika þíns, hugsana og
tilfinninga. En einnig þú getur numið
þetta táknmál kækjanna og öðlast á þann
hátt nýjan hæfileika til að kynnast innra
manni þeirra, er þú þekkir, eða vilt kynn-
ast.
Hér skulu tekin nokkur dæmi um þýð-
ingu ýmissa kækja.
Sá, sem hamrar með fingurgómunum á
borðplötu, þráir að komast úr þvingandi
og óskemmtilegri aðstöðu. Ef hann gerir
það oft, er ekki ólíklegt, að hann sé
ákveðinn eða kappmáll.
Maður, sem slær í borðið máli sínu til
áherzlu, er skapör og lætur tilfinningarnar
fá yfirhöndina yfir skynseminni.
Ef hann hins vegar gerir margar snögg-
ar og lóðrétt handahreyfingar, meðan
hann er að rökræða áríðandi málefni, er
hann einbeittur, skapstór og áhrifamikill.
Sumir hafa þann ávana að toga eða
grípa í eyrnasnepilinn á sér. Þeir eru oft-
ast margfróðir, viðbúnir, meinfyndnir og
óútreiknanlegir á marga vegu.
Að fingra við hárlokk getur táknað, að
viðkomandi sé í slæmri klípu.
Þeir sem naga á sér neglumar, jótra
tyggigúmi eða eru sífellt að sjúga eitthvað
°g tyggja, eru oftast taugaóstyrkir og eiga
óuppfylltar þrár.
Margir kækir bera vott um, að maður
vill ná meiri einbeittni í hugsun — kom-
ast í nánara samband við sjálfan sig inn-
byrðis. Meðal þessara kækja eru: að
nudda hökuna, fetta fingurna, þreifa á
fótleggjunum, taka á eyrunum, strjúka
hárið og krossleggja armana á brjóstinu.
Ef maður hefur marga þessara kækja er
sjálfstraust hans of lítið.
Þeir, sem halda með fingurgómunum
meira eða minna fyrir munninn, þegar
þeir tala, eru oftast nær óframfærnir,
jafnvel hugdeigir eða ef til vill fráhrind-
andi.
Þegar menn lyfta augabrúnunum eru
þeir oft að leitast við að hafa eindregna
athygli á því, sem við þá er rætt.
Ef þú beinir sigarettunni fram fyrir þig
með stífum fingrum, má álita að þú haf-
ir tilhneigingu til að halda fólki í hæfilegri
fjarlægð frá þér. Ef þú drepur í hálfreykt-
um sígarettum, ber það vott um tauga-
æsing og óþreyju.
Þeir, sem teygja sig oft eða spenna
bakið, eru að búa sig undir athöfn — eru
að vekja sig og gera sig hæfa til að taka
því, sem að höndum ber.
Margir hafa þann sið að krassa myndir
eða meiningarlaust pár á blað, þegar þeir
þurfa að sitja kyrrir. Þetta getur táknað,
að viðkomandi sé auðugur í hugsun, en
venjulega aðeins, að hann sé óþrcyjufull-
fullur og rissi á blaðið til þess að hafa
eitthvað fyrir stafni er sefar óeirð lians eða
athafnaþörf.
Menn, sem hafa þá venju að bíta sam-
an tönnum, eru sókndjarfir og einbeittir.
Auðvitað má enginn taka þessar skýr-
ingar bókstaflega, því að ytri aðstæður
geta alltaf breytt þýðingunni. En enginn
þarf að efa, að táknmál kækjanna er
raunverulegt og rökfræðilegt.
Ef til vill sérðu bráðum bíómynd, þar
sem ein persóna drepur í hálfreyktri
sígarettu. Taktu þá eftir þvi, hvað það
hefur mikið meiri áhrif en nokkrar drama-
tískar setningar.
HEIMILISRITIÐ
61