Heimilisritið - 01.09.1948, Síða 48

Frank lagði eyrað aftur við
flöskuna. „Hleypið mér út. Ó,
hleypið mér út. Eg skal . ..“
„Lætur hann alltaf svona?“
spurði Frank.
„Sennilega“, sagði gamli mað-
urinn. „Eg get varla sagt að ég
hlusti á liann“.
„Það virðist fremur hart“,
sagði Frank samúðarfullur.
„Ef til vill", sagði gamli mað-
urinn. „Þau virðast elckert hrif-
in af flöskum. En ég er það.
Þær heilla mig. Eg, til dæmis
(6
„Segið mér“, sagði Frank. „Er
hann í raun og veru alveg mein-
laus?“
„Já. já“, sagði sá gamli. „Mikil
ósköp, já, já. Sumir segja, að þau
séu brögðótt — austurlandablóð'
og allt það — en hann sýndi mér
aldrei neitt slíkt. Eg var vanur
að hleypa honum út; hann gerði
sín verk, síðan fór hann aftur á
sinn stað. Hann er afar dugleg-
ur“.
„Hann gæti útvegað mér hvað
sem væri?“
„Nákvæmlega hvað sem
væri“.
„Og hvað viljið þér fá mikið
fyrir hann?“ sagði Frank.
„0, ég veit ekld“, sagði gamli
mað'urinn. „Fimmtíu milljónir
króna, til dæmis“.
„Á það ekki til. En, ef hann
er eins góður og þér segið, gæti
ég keypt hann með afborgun-
um“.
„Gerir ekkert. Látið mig fá
fimmkall. Eg hef allt, sem ég
þarfnast. Á ég að pakka honum
inn fyrir yður?“
Frank greiddi fimmkallinn og
flýtti sér heim með sína dýr-
mætu flösku, dauðhræddur um
að brjóta hana. Jafnskjótt og
hann kom inn í herbergi sitt, tók
hann úr henni tappann. Ut
streymdu undraverð kynstur af
óþrifalegum reyk, sem samstund-
is varð að stórum, feitum aust-
urlandabúa, sex fet á hæð', með
arnarnef, hvítt í augum, margar
undirhökur, og einna líkastur
kvikmyndaframleiðanda, nema
hvað hann var stórvaxnari.
Frank var í dauðans vandræð-
um með að segja eitthvað og bað
um austurlenzkar kræsingar á
borði fyrir framan sig.
Þegar hann hafði jafnað sig
ofurlítið, tók hann eftir því, að
réttirnir voru þegar fyrir fram-
an hann, framúrskarandi ljúf-
fengir, og framreiddir á gulldisk-
um, fagurlega útskornum og
gljáfægðum. Það' er smáatriði
eins og þetta, sem eru svo ein-
kennandi fyrir fyrsta flokks
þjóna. Frank var hrifinn, en
stillti sig. „Gulldiskar eru auð-
vitað ágætir“, sagði hann, „en
nú skulum við samt snúa okkur
að öðru. Ég þarf að fá höll“.
46
HEIMILISRITIÐ