Heimilisritið - 01.09.1948, Blaðsíða 32

Sigrún óð yfir smálæk, og
máfar, sem voru á stjái í sand-
inum, flugu upp með reiðilegu
gargi, en hún lét sig það engu
skipta og hélt áfram göngu sinni.
Hún var komin töluvert út fyr-
ir þorpið, þegar hún sá eitthvað
liggja í sandinum fram undan
sér. Hún hei-ti gönguna og þeg-
ar hún kom nær sá hún, að það
var maður, — dauður maður.
Lík. Sem snöggvast kom henni
til hugar að snúa við og fara til
þorpsins og segja frá fundi sín-
um, en hún hætti jafnskjótt við
það og gekk alveg að líkinu.
Andlitið snéri upp og augun
voru opin og starandi. Annan
handlegginn vantaði frá öxl.
Þetta var ungur maður, og Sig-
rún beygði sig niður að líkinu.
Megnan þef lagði af því, en
hún skeytti því engu. Henni
fannst andlitið vera svo líkt ....
já, — það var Albert. Albert.
Hann var þá kominn, dáinn, —
sjórekinn, með brostin augu og
rotnaðan líkama, limlestan. Þef-
urinn af líkinu var svo megn, að
hún varð að færa sig fjær því.
Albert, tautaði hún hálfhátt.
Þú ert þá dáinn .... og barnið
okkar orðið föðurlaust áður en
það fæðist ....
Og hún gekk til þorpsins og
sagði frá fundi sínum.
Nú fengu kerlingarnar í þorp-
inu eitthvað til þess að tala um.
— Þetta var fyrirburður, það lék
enginn vafi á því. Sá dauði var
kominn að sækja barnið sitt. Já,
það yrði varla langlíft barnið
það. Ja, sá almáttugi hafði svo
sem alla þræði mannlegs lífs í
hendi sér og hann væri réttsýnn
í stjórn sinni. Þetta var líka hór-
bam .... — Þessi nýja átylla til
sagnagerðar gróf svo um sig, að
jafnvel móðir Sigrúnar, sem var
einföld og falslaus kona, trúði
því bókstaflega, að hinn dauði
væri kominn að sækja barnið
sitt.
Þrem dögum síðar varð Sig-
rún veik. Það var í skyndi sent
eftir ljósmóðurinni, sem lét bíða
eftir sér í hálfan annan tíma.
Loksins kom hún þó, feit og
brussuleg. Andlit hennar var
kringlótt af spiki og rautt;
röddin há og skerandi. Hún
tautaði sífellt í umvöndunar-
sömum tón um ómaga og lausa-
leikskrakka. — Þetta unga kven-
fólk er svo sem sjálfu sér líkt í
flestu, tautaði hún. Ekki getur
það einu sinni séð svo að sér, að
það láti ekki hvaða karlmann,
sem er koma inn á sig barni.
Það leið á nóttina, og fæðing-
in var erfið'. Litlu systkini Sig-
rúnar voru hrædd við hljóðin í
henni. Ljósmóðurin var orðin
sveitt í andliti og önug. Hún
tautaði eitt og annað fyrir munni
sér um leið og hún beygði sig
30
HEIMILISRITIÐ