Heimilisritið - 01.09.1948, Blaðsíða 59

Heimilisritið - 01.09.1948, Blaðsíða 59
ur líklega verið' heppilegasta úr- ræðið“. Hann leit á krypplaða papp- írsörk, sem hann hélt í krepptri hendinni — bréfið, sem Poirot hafði fengið honum. Rosamund Darnley hrópaði: „Eg trúi því ekki. Ég trúi því ekki, að Linda hafi myrt hana. Það getur ekki staðizt, eftir því sem komið hefur í ljós“. „Nei, það er ómögulegt“, sagði Christine Redfern“; henni var órótt. „Hún hefur líklega al- veg tapað sér, og ímyndað' sér þetta“. Weston lögreglustjóri kom inn. „Hvað er ejginlega um að vera?“ sagði hann. Neasdon læknir tók bréfið af Marshall og rétti lögreglustjór- anum það. Weston renndi augunum yfir bréfið. „Hvað er þetta! Það getur ekki átt sér stað. Óhugsanlegt! Er það ekki rétt, Poirot?“ Poirot sagði hljóðlega: „Ég held, því miður, að það sé ekki óhugsanlegt“. Christine Redfern sagði: „En, við vorum saman þang- að til klukkuna vantaði fimmtán mínútur í tólf, eins og ég skýrði frá, við yfirheyrsluna“. „Já“, sagði Poirot. „Frásögn yðar átti að sanna sakleysi henn- ar. En, á hverju byggðuð þér þessa staðhæfingu yðar? Það var armbandsúr Lindu Mars- hall, sem þér fóruð eftir. Það var hún sem sagði yður til um tímann. Eins og þér sögðuð sjálfar, virtist yður tíminn hafa liðið svo fljótt“. Christine starði á hann, ótta- slegin. „Hugsið yður vel um“, sagði Poirot. „Genguð þér hratt, á leiðinni heim að gistihúsinu?“ „Ég — gekk fremur hægt, held ég. Ég var í þönkum“. „Mér þykir leitt að þurfa að fara nánar út í það, en mætti ég spyrja, um hvað þér voruð að hugsa?“ „Ég held — ef það er þýðing- armikið — ég var að hugsa um, hvort ég ætti ekki að fara héð- an. Fara, án þess að láta mann- inn minn vita. Mér var óhægt innanbrjósts“. Patrick Redfern hrópaði upp: „Christine! Ég veit — ég skil ..“ Hin ákveðna rödd Poirots greip inn í. „Einmitt. Þér voruð að taka mikilvæga ákvörðun. Þér voruð gjörsamlega blindar gagnvart öllu öðru. Þér hafið eflaust geng- ið mjög hægt; sennilega staldr- að við annað veifið, til þess að velta málinu fyrir yður“. „Þér eruð glöggur“, sagði Christine. „Já, það var eins og HEIMILISRITIÐ 57
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Heimilisritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisritið
https://timarit.is/publication/976

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.