Heimilisritið - 01.09.1948, Page 59

ur líklega verið' heppilegasta úr-
ræðið“.
Hann leit á krypplaða papp-
írsörk, sem hann hélt í krepptri
hendinni — bréfið, sem Poirot
hafði fengið honum.
Rosamund Darnley hrópaði:
„Eg trúi því ekki. Ég trúi því
ekki, að Linda hafi myrt hana.
Það getur ekki staðizt, eftir því
sem komið hefur í ljós“.
„Nei, það er ómögulegt“,
sagði Christine Redfern“; henni
var órótt. „Hún hefur líklega al-
veg tapað sér, og ímyndað' sér
þetta“.
Weston lögreglustjóri kom
inn.
„Hvað er ejginlega um að
vera?“ sagði hann.
Neasdon læknir tók bréfið af
Marshall og rétti lögreglustjór-
anum það.
Weston renndi augunum yfir
bréfið.
„Hvað er þetta! Það getur
ekki átt sér stað. Óhugsanlegt!
Er það ekki rétt, Poirot?“
Poirot sagði hljóðlega:
„Ég held, því miður, að það
sé ekki óhugsanlegt“.
Christine Redfern sagði:
„En, við vorum saman þang-
að til klukkuna vantaði fimmtán
mínútur í tólf, eins og ég skýrði
frá, við yfirheyrsluna“.
„Já“, sagði Poirot. „Frásögn
yðar átti að sanna sakleysi henn-
ar. En, á hverju byggðuð þér
þessa staðhæfingu yðar? Það
var armbandsúr Lindu Mars-
hall, sem þér fóruð eftir. Það
var hún sem sagði yður til um
tímann. Eins og þér sögðuð
sjálfar, virtist yður tíminn hafa
liðið svo fljótt“.
Christine starði á hann, ótta-
slegin.
„Hugsið yður vel um“, sagði
Poirot. „Genguð þér hratt, á
leiðinni heim að gistihúsinu?“
„Ég — gekk fremur hægt,
held ég. Ég var í þönkum“.
„Mér þykir leitt að þurfa að
fara nánar út í það, en mætti
ég spyrja, um hvað þér voruð
að hugsa?“
„Ég held — ef það er þýðing-
armikið — ég var að hugsa um,
hvort ég ætti ekki að fara héð-
an. Fara, án þess að láta mann-
inn minn vita. Mér var óhægt
innanbrjósts“.
Patrick Redfern hrópaði upp:
„Christine! Ég veit — ég skil ..“
Hin ákveðna rödd Poirots
greip inn í.
„Einmitt. Þér voruð að taka
mikilvæga ákvörðun. Þér voruð
gjörsamlega blindar gagnvart
öllu öðru. Þér hafið eflaust geng-
ið mjög hægt; sennilega staldr-
að við annað veifið, til þess að
velta málinu fyrir yður“.
„Þér eruð glöggur“, sagði
Christine. „Já, það var eins og
HEIMILISRITIÐ
57