Heimilisritið - 01.09.1948, Blaðsíða 58

Heimilisritið - 01.09.1948, Blaðsíða 58
lampann á náttborðinu. Utaná- skriftin var til hans. Marshall kom hlaupandi inn í herbergið. „Hvað er að Lindu? Hvað gengur að henni?“ Poirot sneri sér að Marshall. „Reynið að ná í lækni — haf- ið hraðann á. Eg er bara hrædd- ur um, að það sé um seinan“. Hann tók umslagið og opnaði það. „Eg held að þetta sé réttasta leiðin, úr því sem komið er. Biðj- ið föður minn um að reyna að fynrgefa mér. Eg myrti Arlenu. Eg hélt að ég yrði ánœgð — en það varð ekki. Eg er sárleið á öllu“. III. ÞAU VORU samgn komin í setustofunni — Marshall, Red- fern, Rosamund og Poirot. Þau sátu þögul og biðu. Neasdon læknir kom inn. hann sagði: „Eg hef gert það sem hægt er. Hugsast getur að hún lifi það af, en því miður verð ég að segja — það er vonlítið“. „Hvar hefur hún náð í þetta?“ spurði Marshall. Neasdon kallaði á þernuna. Hún var grátbólgin. „Segið okkur frá því sem þér vitið“, sagði læknirinn. „Eg hélt ekki — alls ekki, að 56 það væri neitt athugavert. Hún var inni í öðru herbergi, yðar, frú Redfern. Hún tók glas, sem var hjá þvottaskálinni. Henni varð dálítið hverf við, þegar ég kom inn, og ég íurðaði mig á því að hún skyldi vera að taka þetta, í yðar herbergi, en hugs- aði sem svo, að það gæti verið eitthvað, sem hún hefði lánað yður. Hún sagði: „Já, það er þetta sem ég var að gá að“, og svo fór hún“. Christine sagði í hálfum hljóðum: „Svefnskammtarnir mínir“. „Hvernig vissi hún um þá?“ sagði læknirinn. „Ég gaf henni einn skammt, kvöldið eftir — atburðinn. Hún sagðist eklci geta sofið. Ég man að hún spurði hvort einn myndi nægja, og ég sagði að þeir væru mjög sterkir, einn myndi nægja henni, og að ég hefði verið vör- uð við að taka meira en tvo, í mesta lagi“. „Hún hefur ætlað að vera viss“, sagði Neasdon. „Hún hef- ur tekið inn sex“. „O, það er mér að kenna“, sagði Christine kjökrandi. „Eg hefði átt að læsa þá niður“. Læknirinn yppti öxlum. „Það hefði verið skynsamlegra“. „Það er engum að kenna“, sagði Marshall. „Linda vissi hvað hún var að gera. Þetta hef- HEIMILISRITIÐ
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Heimilisritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisritið
https://timarit.is/publication/976

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.