Heimilisritið - 01.09.1948, Qupperneq 58

lampann á náttborðinu. Utaná-
skriftin var til hans.
Marshall kom hlaupandi inn
í herbergið. „Hvað er að Lindu?
Hvað gengur að henni?“
Poirot sneri sér að Marshall.
„Reynið að ná í lækni — haf-
ið hraðann á. Eg er bara hrædd-
ur um, að það sé um seinan“.
Hann tók umslagið og opnaði
það.
„Eg held að þetta sé réttasta
leiðin, úr því sem komið er. Biðj-
ið föður minn um að reyna að
fynrgefa mér. Eg myrti Arlenu.
Eg hélt að ég yrði ánœgð — en
það varð ekki. Eg er sárleið á
öllu“.
III.
ÞAU VORU samgn komin í
setustofunni — Marshall, Red-
fern, Rosamund og Poirot. Þau
sátu þögul og biðu.
Neasdon læknir kom inn.
hann sagði:
„Eg hef gert það sem hægt er.
Hugsast getur að hún lifi það af,
en því miður verð ég að segja
— það er vonlítið“.
„Hvar hefur hún náð í þetta?“
spurði Marshall.
Neasdon kallaði á þernuna.
Hún var grátbólgin.
„Segið okkur frá því sem þér
vitið“, sagði læknirinn.
„Eg hélt ekki — alls ekki, að
56
það væri neitt athugavert. Hún
var inni í öðru herbergi, yðar,
frú Redfern. Hún tók glas, sem
var hjá þvottaskálinni. Henni
varð dálítið hverf við, þegar ég
kom inn, og ég íurðaði mig á
því að hún skyldi vera að taka
þetta, í yðar herbergi, en hugs-
aði sem svo, að það gæti verið
eitthvað, sem hún hefði lánað
yður. Hún sagði: „Já, það er
þetta sem ég var að gá að“, og
svo fór hún“.
Christine sagði í hálfum
hljóðum:
„Svefnskammtarnir mínir“.
„Hvernig vissi hún um þá?“
sagði læknirinn.
„Ég gaf henni einn skammt,
kvöldið eftir — atburðinn. Hún
sagðist eklci geta sofið. Ég man
að hún spurði hvort einn myndi
nægja, og ég sagði að þeir væru
mjög sterkir, einn myndi nægja
henni, og að ég hefði verið vör-
uð við að taka meira en tvo, í
mesta lagi“.
„Hún hefur ætlað að vera
viss“, sagði Neasdon. „Hún hef-
ur tekið inn sex“.
„O, það er mér að kenna“,
sagði Christine kjökrandi. „Eg
hefði átt að læsa þá niður“.
Læknirinn yppti öxlum. „Það
hefði verið skynsamlegra“.
„Það er engum að kenna“,
sagði Marshall. „Linda vissi
hvað hún var að gera. Þetta hef-
HEIMILISRITIÐ