Heimilisritið - 01.09.1948, Side 28

hann hjá henni. Þegar hann var
farinn morguninn eftir, grét hún
ofur lítið yfir því að hafa þurft
að fórna svona miklu til þess
að geta haldið honum hrifnum
af sér. Hún var veik og lá í rúm-
inu þennan dag. — Upp frá þessu
svaf Albert hjá henni á hverri
nóttu er liann var í landi.
ITM HAUSTIÐ kvöddust
þau og fóru hvort heim til sin.
Hún grét, en hann huggaði hana
og sagði, að þau myndu hittast
næsta sumar á Siglufirði, en
henni fannst einhvern veginn að
þetta væri í síðasta sinn er þau
sæust, og tárin runnu niður
vanga hennar. Síðan fór hún
heim til sín, til Klettafjarðar.
September hélt innreið sína.
Grösin fölnuðu og Ivngbreiðurn-
ar, sem teygðu sig upp eftir
fjallsldíðunum, skiptu um lit og
urðu rauðbrúnar. Haustið var
komið, Sigrún réði sig í vist
til Reykjavíkur. Hún fór suður
seinast í september.
Viku eftir að hún kom til
Reykjavíkur, uppgötvaði hún
það skelfilega: hún var orðin ó-
létt. Þessi uppgötvun leiddi af
sér mikil heilabrot og sálarkval-
ir. Henni varð það ljóst, að Al-
bert, því hann var faðirinn, var
ekki neinn maður til að treysta
á. Hann var ungur, ekki nema
nítján ára, vildi njóta lífsins og
fá sem mest út úr því. Hann var
vís til að daðra við hvaða stúlku
sem var. Iíún gæti líklega aldr-
ei fengið hann til þess að trúlof-
ast sér, hvað þá giftast, nei aldr-
ei. Og kannske myndi hún aldrei
sjá hann framar. — Hún grét
hljóðlega ofan í svæfilinn, þar
sem hún lá andvaka í rökkrinu,
vonsvikin yfir tilverunni.
Hvar ætti hún að ala barn-
ið? spurði hún sjálfa sig. Hér í
Reykjavík? Nei, það var ekki
hægt; hún varð að fara heim.
Guð almáttugur, hvað ætli yrði
sagt þar, þegar hún lcæmi heim
til þess að eignast lausaleiks-
króa? Þá hefðu kerlingarnar
eitthvað til þess að japla á. —
Hún sá fyrir sér rytjulegar kerl-
ingarnar hamast við lygasögurn-
ar um hana yfir kaffibollunum,
sem þær máttu ekki vera að því
að drekka fyrir ákefð við að
segja slúðursögurnar. — Hún
skalf af sárum ekka og grét lát-
laust. Hvers vegna var lífið
svona erfitt og fullt af sorgum
og mótlæti? —
Það leið fram að jólum og
hún tók að þykkna undir belti.
Samt sem áður tók enginn eftir
því, hvernig hún var á sig kom-
in; ekki einu sinni systur hennar,
sem hún var oftast með, og hún
sagði engum neitt. Henni var
það eðlilegast að tala fátt um
eigin hagi.
26
HEIMILISRITIÐ