Heimilisritið - 01.09.1948, Blaðsíða 37

Hjálp varð hún að fá með ein-
hverju móti, en þó gat hún ekki
farið' út úr herberginu. Hún gekk
út að glugganum. Hún bjó á
fjórðu hæð. Það var logandi á
götuljóskerunum og einn og
einn vegfarandi geklc fram hjá
eftir þessari fáförnu götu. Bara
að hún gæti nú vakið athygli
eins eða annars vegfarandans!
Loks gekk hún að skrifborð-
inu og skrifaði á bréfmiða:
„Gjörið svo vel að hjálpa kven-
manni á fjórðú hæð! Gangið upp
brunastigann!“ Hún lét miðann
í umslag og gekk út að glugg-
anum.
Þegar næsti maður kom gang-
andi, fleygði hún bréfinu til
hans. Það féll beint fyrir fram-
an fæturna á honum, og hann
leit upp til að sjá hvaðan það
kæmi. Sonja teygði sig út um
gluggann og veifaði ákaft til
hans.
Hann opnaði bréfið, las það
sem hún hafði skrifað, hristi síð-
an höfuðið, veifaði kankvíslega
til hennar og hélt leiðar sinnar.
Sonja varð rauð upp í hárs-
rætur af blygðun yfir misskiln-
ingi hans og skrifaði annað bréf.
Að þessu sinni lét hún marga
karlmenn ganga fram hjá, áður
en hún fékk kjark til að reyna
á ný.
Maður sá, er hún að lokum
valdi, gekk hægum skrefum og
heldur spjátrungslega, sem gaf
til kynna, að hann væri ungur.
Hann hafði komið auga á hana,
áður en hún fleygði bréfinu, og
það var kannske það, sem gaf
henni þor til að láta það detta.
Hann las bréfið, setti upp
svip og gerði sig líklegan til að
halda áfram. En svo veifaði
hann til hennar og nálgaðist
brunastigann.
Sonja söng nú hærra en áður,
svo síður heyrðist í björgunar-
manninum á leiðinni upp.
Henni fannst biðin ætla að
verða eilíf. Hún skrifaði með
stórum bókstöfum á blað: „Lát-
ið sem þér séuð maðurinn minn,
þangað' til ég get gefið yður skýr-
ingu á því“. — Loksins komu
svartir lokkar í Ijós í gluggan-
um.
Sonja lagði fingurinn á var-
irnar, sem merki þess, að hann
yrði að fara hljóðlega. Hann
kinkaði kolli til samþykkis.
Þegar hann var kominn inn í
herbergið, hélt hún blaðinu fyrir
framan hann og opnaði og lok-
aði dyrunum.
„Gott kvöld, Emil“, sagði
hún.
„Gott kvöld, ástin mín“, svar-
aði hann á þann hátt, sem gaf
til kynna, að hann skorti sízt æf-
ingu, „ég tafðist á skrifstof-
•iC
unni .
Hann var snotur, ungur mað-
HEIMILISRITIÐ
35