Heimilisritið - 01.11.1948, Qupperneq 6

fullt og sagði: „Já, en þetta er
nú ég, Max!“
Eitt kvöld gaf liann auk þess
í skyn, að það' væri kominn tími
til, að þau eignuðust barn. Sem
svar við þessu geispaði hún að-
eins og sagði: „Eg er ekki viss
um, að ég vilji nokkurn tíma
eiga barn“.
Hann varð skelkaður. Hann
hafði alltaf álitið sjálfsagt, að
þau eignuðust barn, og nú
minnti hann hana á, að meðan
hún lék Clemence, hafði hún
beinlínis krafizt þess að eignast
barn, þar sem líf hennar mundi
annars ekki verða fullkomnað.
Hún yppti öxlum. „Það var
nú þá“.
Svo var guði fyrir þakkandi,
að Madame Chenery gekk ekki
lengi, og hann gat vel umborið
Lindu í Þnsvar sinnum einn,
sjálfstæða, duglega, unga nú-
tímakonu. Að minnsta kosti var
hann búinn að venjast henni í
þessu hlutverki.
Nú heyrði hann forstofudyrn-
ar opnaðar og létt, rösklegt fóta-
tak hennar upp stigann. Hann
hafði látið dyrnar inn í vinnu-
stofuna standa opnar, þar sem
hann bjóst við að hún kæmi inn
og þrýsti einum þessara heitu,
stuttu kossa á varir lians, sem
hann hafði vanizt. að taka á
móti sem kossum Lindu. Þeir
voru allt öðru vísi en hinir löngu
kossar, sem hann hafði engu síð-
ur notið, í tíð Madame Clien-
ery. Hann andvarpaði, stóð upp
og gekk eftir henni upp stigann.
Þau höfðu alltaf haft hvort sitt
svefnherbergi, þar sem hún hélt
því i'ram, að leikkona og leik-
húsgagnrýnandi ættu aldrei að
vera neydd til að' sofa í sama
herbergi. Hún var viss um, að
þær stundir kæmu, er hann
þyrfti að vera alveg frjáls, svo
að hann gæti skrifað meiningu
sína um leik hennar, og hún ætti
að hafa leyfi til að hata hann, án
þess að hafa sífellt fyrir augun-
um þá staðreynd, að hún væri
gift honum.
Dyrnar að herbergi hennar
voru lokaðar. Hann stanzaði
augnablik, þegar hann heyrði
lágt taut inni í herberginu. Þeg-
ar lnin hækkað'i röddina, heyrði
liann greinileg orðaskil.
„Er ég þá ekki kona? Blæðir
ekki, þegar ég er særð? Græt ég
eklci, þegar ég mæti fyrirlitn-
ingu?“
„Drottinn minn dýri“, muldr-
aði hann og opnaði dyrnar.
Hún hafði þrifið teppið af
rúminu og sveipað því um sig.
Það huldi hana í djúpum, íburð-
armiklum fellingum. Úr hinum
dökka skugga, sem það varpaði
yfir andlit hennar, kom augna-
ráð' liennar, sorglegt og órann-
sákanlegt.
4
HEIMILISRITIÐ