Heimilisritið - 01.11.1948, Qupperneq 12

verða að vera viss um, hvað og
hver við erum“.
„Tilfinningar mínar gagnvart
honum verða alltaf þær sömu“.
„Já, en það verður hann að
vita“, útskýrði hann af þölin-
mæði. „Hann verð'ur að sjá að
þú ert sú sama, heyra að þú ert
sú sama — og það ertu auðvit-
að“.
Það varð löng þögn. Max stóð
upp, lagði barnið aftur í rúmið
og slökkti Ijósið. Þegar þau voru
komiri út á gánginn, sagði hún
allt í einu: „Ég vilcli gjarnan
vera dálítið ein“.
„Þú getur fundið' mig í vinnu-
stofunni", sagði hann.
Hann hafði setið þar meira en
hálfa stund, þegar dyrnar opn-
uðust og- Franseska kom inn í
gamla, bláa morgunsloppnum
sínum. Hún kom beint til hans,
settist á kné honum og lagði höf-
uð sitt við axlir hans. „Ég fór í
gott, heitt bað“, sagði hún syfju-
lega. „Ég vissi ekki, hvað ég var
þreytt“.
„Þú mátt ómögulega halda, að
ég vilji hafa þig öðruvísi en þú
vilt sjálf vera“, sagð hann óró-
legur. „Það þýðir ekki að látast
gagnvart mér, og ekki heldur
gagnvart Maxie. Við nmndum
strax sjá, að þú værir bara með
skrípalæti“.
„En ég er ekki með skrípalæti,
flónið þitt“, sagði hún blíðlega.
„Ég ætla bara ekki að vera
skepna, sem barnið mitt grætur
yfir af hræðslu. Ég ætla að vera
ég sjálf. Þegar tjaldið fellur, fell-
ur það' í alvöru og ég kem heim
— alltaf ég sjálf“.
Hann lyfti upp annarri víðu
erminni, þunnri eins og kóngu-
lóarvef. „En þetta“, sagði hann,
„er reyndar hluti af Fransesku“.
Hún Idó. „Refurinn þinn“,
sagði lnin. „Þú skapaðir Frans-
esku, sem er alveg eins og ég“.
Það var það eina, sem hann
gat fengið liana til að segja.
„Heyrirðu!“ sagði hún andar-
taki síðar. Barnið grét aftur.
Max ætlaði að standa upp, en
hún ýtti honum niður í stólinn.
„Nei, ég skal“.
Gegnum opnar dyrnar sá
hann hana þjóta upp stigann
eins og' blár strókur. Gráturinn
þagnaði óðara. Eftir skamma
stund kom hún niður stigann
með Maxie í fanginu. Handlegg-
ir drengsins voru vafðir um háls
hennar.
„Hann er ekki hræddur við
mig Iengur“, sagði hún lágt.
Max liorfði á þau, hugsanir
hans stóðu skrifaðir í augunum.
„Nú skil ég af hverju gömlu
meistararnir máluð'u alltaf móð-
ur og barn“, sagði hann. „Hríf-
andi mynd!“ Svo tók hann konu
sína og sön í faðm sér.
ENDIR
10
HEIMILISRITIÐ