Heimilisritið - 01.11.1948, Qupperneq 41

aðist. Hún hugsaði til fátæklegu
herbergjanna, þar sem hún hafði
skilið við móður sína, bræðurna
og systur sína. Hún hikaði í
fyrstu við að nota sírnann, en
hringdi þó heim að lokum. Hún
talaði við' móður sína og sagði
lienni, að hún fengi þrjátíu cloll-
ara á viku, heil auðæfi, og þyrfti
eklvi að eyða neinu handa sjálfri
sár. Og hún bað móður sína að
senda Karl strax með farangur
hennar. Svo lýsti hún ungfrú
Blaithe, en minntist ekki á hvert
orð fór af henni sem húsmóður.
En til vonar og vara gat hún
þess þó, að ungfrú Blaithe virt-
ist afar erfið í umgengni.
„Gerðu skyldu þína og kvart-
að'u ekki áður en þú reynir“, var
henni svarað. Þetta var einkenn-
andi fyrir móður hennar. Stund-
um særði hún með hörku sinni
— þó hún hefði næstum alltaf
rétt fyrir sér.
ÞEGAR Jana hafði lagt frá
sér símann, rannsakaði hún
kæliskápinn og fann nógar kræs-
ingar í tíu kvöldverði. Kalda
steik, salat, egg, mjólk, nýja á-
vexti. Jana hafði ekkert borðað
frá því um morguninn, nema
eina brauðsneið. Hún hafði þó
ekki fundið' til sultar, en nú, er
hún kom auga á þessar lang-
þráðu kræsingar, vaknaði hjá
henni hamslaus matarlyst. Hve
margir mánuðir voru ekki síðan
hún hafði borðað eins og hana
lysti.
Hún heyrði lokið upp hurð og
hæglátt fótatak í setustofunni
og varð skelfingu lostin. Eitt
langt andartak vissi hún ekki,.
hvað hún átti að taka til bragðs.
Hún hugsað'i til peningaskáps-
ins, en mundi svo, að hún hafði
lokað honum. Hún læddist inn
á tánum. En það var þá aðeins
gistihúsþernan að koma til að
búa um rúmin, rengluleg, rosk-
in kona með kulnuð augu, sem
virtust aldrei framar geta orðið
hissa á neinu. Hún spurði Jönu
ekki hver hún væri, kinkaði að-
eins kolli, lauk störfum sínurn
rólega, og fór.
Klukkan sló níu. Rétt á eftir
kom Karl. Hann kom með' litlu,
gulu handtöskuna, sem hún
hafði fundið á veginum til Bor-
deaux. Hún var nógu stór til að
rúma muni hennar — tvennan
nærfatnað, fáeina snyrtihluti,
þykka listasögu, tvær litlar
ljóðabækur eftirlætisskálda
hennar, Adalbert Stifter og Gott-
fried Keller, og mynd af föður
hennar.
„Annar heimur“, sagði Karl
og horfði forvitnislega í kring-
um sig.
„Það verður að minnsta kosti
rýmra um ykkur heima núna“,
sagði Jana.
HEIMILISRITIÐ
3»