Heimilisritið - 01.11.1948, Síða 42

„Og þú færð þrjátíu dollara á
viku?“ spurði hann.
„Já, Karl“.
Þunnar varir hans skulfu ó-
hugnanlega, fannst Jönu. Hann
sagði: „Dropi í hafið“.
• Hún fann að honum var eitt-
livað niðri fyrir. „Hvers vegna
dropi í hafið, Karl?“
„í dag talaði ég við flótta-
mann, nýkominn frá Afríku.
Þjóðverjar og Vichystjórnin
hafa flutt hundruð þúsundir
fanga frá ýmsum löndum til
Sahara til að vinna við járn-
brautarlagningu til Dakar.
Pabbi er ef til vill á meðal þeirra.
Þar ættum við að leita“.
Jana fékk kökk í hálsinn. Hve
oft höfðu þau ekki rætt um það',
hvar faðir þeirra væri niðurkom-
inn!
„Hið eina, sem okkur vantar,
eru peningar“, hélt hann áfram.
„Hver sem borgar nógu vel, er
látinn laus. . .. Þrælasala á nýj-
an leik!“ Hann talaði lágt, eins
og við sjálfan sig.
„En Norður-Afríka. . . Hvern-
ig ætti að leita þar? Hvað segir
mamma?“
„Eg hef ekki sagt henni þetta
— ennþá“.
Jana vissi vegna hvers.
Mamma þeirra gat ekki umbor-
ið taugaóstyrk hans og enda-
lausar ráðagerðir. Hún efaðist
aldrei um, að faðir þeirra væri
á lífi, og myndi, hvað sem í
skærist, koma til þeirar einn
góðan veðurdag.
„Hann yfirgefur okkur ekki“,
sagði hún full trúnaðartrausts.
Og hún áleit það höfuðskyldú
sína að varðveita kjark fjöl-
skyldunnar, unz hann kæmi.
Karl gekk inn í setustofuna og
leit þungbúinn á allt skrautið.
Hann horfði út um gluggann og
sagði: „Þetta er fagurt útsýni“.
Svo sneri hann sér við og gekk
til Jönu, horfði á stóran silfur-
kertastjaka á píanóinu og sagði
hörkulegur á svip: „Stundum
liata ég allan heiminn“.
Hún greip um hendur lians.
„Svona megum við ekki hugsa,
Ivarl. Það stoðar ekkert. Það er
rangt. Mundu hvað pabbi sagði
alltaf, þegar eitthvað virtist von-
laust: „Það er svo auðvelt að ör-
vænta‘.“
Jana fann að hann var þakk-
látur, er hann tók handleggnum
utan um hana. Hann sagði bros-
andi: „Þetta eru bara duttlung-
ar, sem koma í mig öðru hvoru.
Vertu ekki hrædd“. Hann kyssti
hana á ennið eins og faðir þeirra
var vanur að gera. Síðan hrað-
aði hann sér burt.
Jana sat hreyfingarlaus í
litla herberginu sínu. Myndin af
föður hennar stóð á kommóð-
unni við hliðina á bókunum, og
þetta ókunna herbergi varð
•40
HEIMILISRITIÐ