Heimilisritið - 01.11.1948, Qupperneq 45

þráði hann vin, sem brosti að-
eins við honum.
Hann hafði vænzt þess að
eignast vini og kunningja, er til
borgarinnar væri komið, eins og
hann hafði átt heima. Honum
hafði aldrei til hugar komið, að
hann gæti orðið svo einmana
með'al allra þeirra þúsunda karla
og kvenna, er voru í þessari borg.
Hann stóð og horfði á fólkið.
Það talaði og hló. Hann ákvað
að yrða á einhverja unga stúlku,
sem bæri þarna að, segja að sér
hefði sýnzt hún vera önnur, og
biðja síðan afsökunar á misgrip-
unum. A þennan hátt gat svo
farið', að hann eignaðist vinkonu.
Hann tók að reika um, en
stanzaði skyndilega. Hjarta hans
kipptist við. Ung stúlka kom á
móti honum. Hvílíkur vöxtur og
limaburður! Fegurðardís! Öll orð
urðu máttvana.
Það varð að vera hún, eða
engin.
Ennþá var nokkur spölur milli
þeirra og fólk á ferli. En stúlk-
an hafði komið auga á hann og
stefndi í átt til hans. Heilbrigð
skynsemi hans reyndi að' telja
honum hughvarf og gera honum
það skiljanlegt að vonlaust væri
að ímynda sér að hann gæti
kynnzt stúlkunni. Ef hann á-
varpaði hana myndi hún vafa-
laust telja það ósvífni af hans
hálfu og hún myndi ekki svara,
heldur senda honum biturt
augnaráð, þrungið fyrirlitningu.
Hún gekk nær honum. Hún
var vel búin og fagureyg. Hárið
var mikið og fór ágætlega.
Skynsemi hans.varð að lúta í
lægra haldi. Hann gekk á móti
henni og lyfti hattinum. Ten-
ingunum var kastað.
„Nei, en —“, mælti hann með
undrunarhreim í röddinni.
Hún nam staðar og hleypti
brúnum. Svo rak hún upp hlát-
ur, sagði: „Nei, ert það þú,
Birgir?“
Hann hét Gunnar, og varð
því forviða. En hann reyndi að
dylja undrun sína. Auðsjáanlega
voru þetta misgrip, eða missýn-
ing hjá henni. I fyrstu kom hon-
um til hugar að leiðrétta hana,
en hann hætti við það.
„Þekkirðu mig ekki aftur?“
spurði hún.
„Jú, jú“, svaraði hann. „Eg
kom fyrr auga á þig en þú á mig.
Það' er gaman að hitta þig aftur.
Svo þú ert þá í borginni“. Nærri
lá að honum vefðist tunga um
tönn.
„Já“, svaraði hún. „Ég er í
borginni. Hvernig líður þér?“
„Agætlega“, svaraði hann.
„Á hvaða leið' varst þú?“
spurði hún.
Hann mátti ekki láta neinn
bilbug á sér finna. Hann langaði
til þess að hafa hana með sér
heimhjsritið
43