Heimilisritið - 01.11.1948, Blaðsíða 48

Hún yppti öxlum og sagði:
„Var það einungis? . ..“
„Já, það var ekki alvarlegt“,
svaraði hann.
Hún mælti: „Ég skildi ekki
hvers vegna þú særðir mig á
þennan hátt. Hvernig gaztu
þetta?“ Hún var æst. „Ég var
kannske þá skilningslítil. Vænti
góðs af öllum. Eg er fróðari nú.
Og það á ég þér að þakka“.
Hann sat þegjandi. Hann
þorði ekki að segja neitt.
„Ég trúði þér, þegar þú sagð-
ist vera í þessu þýðingarmikla
taflfélagi. Eg var asni. Ég sat
heirna og saumaði upphafsstaf-
ina okkar í sængurföt“.
„En við vorum ekki heitbund-
in“, sagði hann.
„Nei, við vorum ekki trúlof-
uð', en höfðum þó oft um það
rætt. Og síðar kom það upp úr
kafinu, að' það var Inger, sem
hindraði það. Þú varst með
henni, þegar þú þóttist vera í
taflfélaginu. Við vorum trúlofuð,
þó að það væri ekki opinberlega.
Og ég lagði í fyrstu ekki trúnað
á þetta með ykkur Inger“.
„Nei“, sagði hann með hægð.
„Ég varð að flýja bæinn“,
sagði hún, „til þess að verða ekki
til athlægis“.
Hann þagði. Hvernig átti
hann að hjálpa henni? Bezt væri
að drepa síðasta ástarneistann,
sem hún bar í brjósti til Birgis.
Eða átti hann fyrst að segja frá
misgripum hennar og undirferli
sínu. Myndi hún reiða sig á hann
eftir að hann kæmi upp um sig?
Hann hafði breytt eins og fífl.
Að'eins hugsað um sjálfan sig.
Svo sagði hann og var stirt um
málið:
„Ég verð að segja þér nokkuð
óvænt. Ég verð að gera játn-
ingu“.
Svo sagði hann henni frá þrá
sinni eftir vini, og hvernig hann
hefði látizt vera annar en hann
var. Er hann liafði lokið máli
sínu horfði hann fullur eftir-
væntingar á hana.
Hún hló. Hún skellihló.
„Þú hlærð“, sagði hann.
„Hvað' segirðu um þetta? Hættu
að hlæja“.
Hún hætti að hlæja, horfði á
hann tindrandi augum og sagði:
„Þú hefur haft samvizkubit.
Það er nægileg refsing“.
Hann sagði: „Vissirðu að ég
var ekki Birgir?“
Hún kinkaði kolli.
„Vissirðu það frá upphafi?
Varstu að leika þér að mér?“
„Nei“, svaraði hún. „I fyrstu
áleit ég að' þú værir Birgir. En
hvers vegna ég sagði þér sögu
mína, veit ég ekki. Hún kom ó-
sjálfrátt. Við Birgir vorum sama
sem trúlofuð. Og þegar ég sá þig
fyrst sýndist mér þú vera Birgir.
En strax og við komum út á
46
HEIMILISRITIÐ