Heimilisritið - 01.07.1954, Qupperneq 24

Hvítvoðung í sekt sína. Og eitur
hinnar öldnu nöðru, sem sýkti
Adam, þegar hann braut af sér
með því að hiýða á Freistarahn,
hefur spillt öllu mannkyni og er
rót þess sjúkdóms, sem nú þjáir
þennan Hvítvoðung. Herra,
hvað erum vér og livað eru börn
vor annað en Nöðrukyn?“
Læknisráð'ið, sem liann lét
fyigja þessari huggunarríku lof-
gjörð, var gildur skammtur af
margfætlumixtúru. Hann segir:
„Aumingja margfætlan! ... Tak-
ið ... liálft pund, setjið þær lif-
andi í einn eða tvo potta af
víni.“
Skammturinn af þessari
blöndu var tvær únzur tvisvar á
dag.
Fyrir tveimur kynslóðum
báru börn poka um hálsinn, sem
fylltur var asfetita. Þessi siður
var nokkurs konar málamiðlun
milli hjátrúar og læknisfræði.
Pokar þessir voru bornir sem
verndargripir, en þó fylltir lyfja-
efnum. Samkvæmt ríkjandi sið-
venju voru þessi lyfjaefni ávallt
hin óþægilegustu sem völ var á,
til þess að fæla sjúkdóma því
betur frá, eða þá að' minnsta
kosti þá, sem höfðu tekið sjúk-
dóminn.
Meðan læknislistin var trúar-
brögðunum undirgefin, gat hún
ekki tekið framförum. Læknis-
fræðin nær mestum árangri í
því að koma í veg fyrir farsóttir,
en minnstum árangri í því að
lækna farsóttarsjúkdóma. Jafn-
vel enn þann dag í dag myndu
hinar beztu lækningaaðferðir
ekki megna að stöðva neinar
drepsóttir, sem á annað borð
væru komnar upp í einhverri
nútíma borg, ef þær takmörkuð-
ust við hjúkrun sjúkra einungis.
Möguleikar á því að girða fyr-
ir drepsóttir komu fyrst til
greina, er læknisfræðin losnaði
úr ánauð guðfræðinnar.
Skammtar og mixtúrur komu í
stað' bæna, og með tímanum viku
þessar aðgerðir fyrir sóttkví og
öðrum sóttvarnarráðstöfunum.
(Framh.).
Úr gamalli stólræSu
„I morgun, þegar vér riðum til kirkj-
unnar, sáum vér eina örn sitja á Lauf-
skálabökkum, haldandi einum laxi í
klóm, hver eð virtist mundu rífa undan
henni það eina læri. Hann leitaðist við
að rífa undan oss það andlega læri. En
við því er ráð, kristinn maður. Taktu
skónál skynseminnar og þræddu hana
upp á þráð þrenningarinnar, taktu síð-
an lcppdulu lítillætisins og saumaðu
hana fyrir þína sálarholu, svo að sá hel-
vízki kattormur, djöfullinn, klóri sig
þar ekki í gegnum, si svona og si
svona.“
Um leið og presturinn sagði þetta
seinasta, hefur hann cflaust glennt fing-
urna í sundur og krafsað fram fyrir sig.
(Huld).
22
HEIMILISRITIÐ