Heimilisritið - 01.07.1954, Síða 39

Eg varð að' hafa nógu mikla trú
á henni, þó ung væri, til þess að
efast ekki um, að hún myndi
ekki fara í drykkjulag eftir ball-
ið, og að hún hefði haft vit á að
fara ekki með Jim, ef hann liefði
haft slæmt orð á sér meðal skóla-
systkinanna,
ÉG HAFÐI átt Dídí í fjórtán
ár. Þekkti ég hana svo lítið, að
ég þyrfti nú að hafa áhyggjur út
af skorti hennar á heilbrigðri
skynsemi eða sjálfstjómp Þurfti
ég að vera dauðhrædd um, að
hún myndi fara sér að voða við
fyrtu raun, ef sú raun vrði á
vegi hennar í nótt?
Og svo hugsaði ég um annað.
Hve mikið vissi hún í raun og
veru um sitt eigið kvneðli, eða
hvert það gæti leitt hana? Um
unað þess og hættur? Það er
sitthvað að segja litlu barni frá
tímgun dýra og jurta, eða skýra
fyrir fjórtán ára dóttur sinni þær
líkamlegu hvatir og tilfinningar,
sem stafa af kyneðli hennar eig-
in líkama.
Hún hafði alizt upp hjá for-
eldrum, sem elskuðu hvort ann-
að, og lifðu hamingjusömu kyn-
ferðislífi.
Ég hrökk við, er ég heyrði
skellt bílhurð og fótatak upp
stíginn. Ég sat kyrr í stólnum.
IJtidyrahurðin opnaðist ofurlít-
ið. Ég heyrði lágan hlátur og:
„O, Jim, ég verð að fara inn, já,
á morgun eftir skóla, já, góða
nótt.“
Hún kom inn. Það var aðeins
sekúnda, sem hún horfði á mig
yfir stofuna, Mér fannst það ei-
lífð. Ég vissi auðvitað, að Jim
hafði boðið henni góða nótt með
kossi. Það var í augum hennar.
Þau voru eins og stjörnur. Ég
vissi, að hana langaði mest til að
hátta og vera ein með draumum
sínum og tilfinningum, sem hún
þekkti nú í fyrsta sinn. En ég
fann líka, að þetta var einstök
stund fyrir okkur tvær. Ekki
sem móður og dóttur, heldur
vinkonur, sem tækju þátt í gleði
hvorrar annarrar.
„Komdu inn, elskan,“ sagði
ég. „Var ekki óskaplega gaman?“
„Jú — en — klukkan er orðin
svo voðalega margt, og —“ Hún
vildi vita, hvað ég ætlaði að
segja. Myndi ég ávíta hana, eða
Jim, fyrir að hafa verið svona
lengi?
„Það vill verða svo, þegar
garnan er, ég hefði átt að hugsa.
um það, áður en þú fórst. Þá
hefðum við getað gert ráð fyrir
því, hvenær þú kæmir. Það var
mér að kenna, en ekki þér.
Skemmtirðu þér ekki vel á ball-
inu?“
Mið langaði til að segja:
JÚLÍ, 1954
37