Heimilisritið - 01.07.1954, Qupperneq 61

„Hún var skorin á háls,“ sagði ég.
Mér fannst það vera nóg í bili.
„Það gctur ekki venð, Tom,“ sagði
Linda og greip í handlegginn á mér. Ég
las tortryggmna úr augum hcnnar.
„Það er satt,“ sagði ég.
„Tom,“ sagði hún alvörugefin, „ef
þú crt bara að reyna að stríða mér . . .“
„Ég er ekki að reyna það, clskan
mín.“ Ég túk um hönd hennar. „Ég
reyndi að ná í lögregluna, en það var
ekki símasamband."
„Guð minn almáttugur!" sagði Linda.
„Það gemr ekki verið, að það sé framið
morð á mínu hcimili. Það er alvcg
óhugsandi, Tom.“
„En sannleikurinn er nú samt sá,“
sagði ég.
Linda hristi höfuðið eins og hún væri
að reyna að hugsa skýrt. Hún slcit
upp strá og skoðaði það nákvæmlega.
„Hvar gerðist það?“ spurði hún loks.
Það var annarlegur hreimur í rödd
hennar, sem minnti á hrætt barn.
„I innsta svefnhcrbcrginu,“ sagði ég.
„Hvar?“
Ég endurtók upplýsingarnar.
„Tom! En það er svcfnherbergið
mitt!" sagði Linda scinmælt. „Ég flutti
þangað, þegar Wayne fór að eiga við
Daisy. Það er undarleg tilviljun, Tom.“
„Hvað er undarlegt?“
„Þegar ég vaknaði í rnorgun, fannst
mér tilvalið að fara í göngutúr úti í
þessu dásamlega veðri. Ég fór upp til
þess að ná í eitthvað utan yfir mig, en
dyrnar voni læstar. Mér varð dálítið
undarlega innanbrjósts, en ég vildi ekki
fara að vekja alla í húsinu, svo að ég
gekk niður aftur. Ég heyrði umgang og
var að hugsa um að fara upp aftur, cn
ég þori það ekki. Þú mátt ekki hlæja,
Tom, en ég varð svo hrædd.“
Ég hló síður en svo.
„Þegar ég kom út,“ sagði Linda,
JÚLÍ, 1954
„reyndi ég að komast að cinhverri nið-
urstöðu um það, hver hefði verið að
skella hurðum uppi, og datt helzt í hug,
að það hefði verið Eddi litli með sín
strákapör. Ég ályktaði, að hann hefði
vitað, að ég hefði sofið í dagstofunni
um nóttina. Venjulega veit hann, hvað
gcrist hérna í húsinu.“
„Það er ágætt,“ sagði ég. „Hann
verður ekki afleitt vitni. Eða mega börn
kannske ekki bcra vitni í svona mál-
um?“
Linda vissi það ekki.
„Vel á minnst," sagði ég. „Hvar var
ég, þegar þú vaknaðir í morgun?“
„Þú svafst eins og steinn inni í bóka-
hcrberginu," sagði hún. „Þú varst þar
að minnsta kosti, þegar ég fór út, því
ég kíkti inn til þín.“
„Varstu þá búin að ýta mér út af
sófanum?“
„Nei, þú varst þar bara ekki, þegar
ég vaknaði.“
„Það er naumast ég hef verið hátt
uppi,“ sagði ég. „Ég hef ekki hugmynd
um þegar ég fór inn í bókaherberg-
ið.“
Linda horfði rannsakandi á mig. „En
þú varst þar.“
„Ég man ekki neitt um, hvemig ég
komst þangað," játaði ég. „Kannske hef
ég farið þangað í svefni. Það væri þá
ekki í fyrsta skipti, að ég gengi í
svefni.“
Linda virtist varla hlusta á það, sem
ég var að scgja. Hún hríðskalf, eins og
henni væri kalt. Ég lagði handlegginn
yfir hana og dró hana að mér, en hún
sleit sig lausa og sagði: „Nei!“ Svo að
ég lét mér nægja að kveikja í nýjum
sígarettum. Við sátum í grasinu og
reyktum.
Svala sveif ofan af þakskegginu;
aborri fleytti kcrlingar á tjörninni, svo
að vatnaliljumar tóku dýfur. Sólin
59