Heimilisritið - 01.07.1954, Blaðsíða 62

gægðist upp yfir trjátoppana og skar
mig í augun. Eg lokaði þeim.
„Tom, þetta er meira en lítið und-
arlegt,“ heyrði ég Lindu segja.
Ég opnaði augun og spurði hana,
hvað væri undarlegt.
„Að Daisy skyldi finnast svona í
hcrberginu mínu cn ekki í gestaher-
berginu, þar sem hún hcfði átt að vera,“
sagði Linda.
Ég rétti úr mér. „Hvað áttu við með
því?“
„Mér datt svolítið í hug, sem kom
fyrir núna fyrir nokkmm vikum —
eða kannske er lengra síðan. Ég man
það ekki fyrir víst,“ sagði Linda.
„Hvað kom þá fyrir?“ spurði ég.''
„Ekkert sérstakt. Ég stoppaði á leið-
inni til að fá bensín, og bensínsölumað-
urinn vakti athygli mína á því, að rærn-
ar á öðru framhjólinu hefðu næstum
verið skrúfaðar af. Og ég var þar að
auki að flýta mér . . .“
„Hvert þó í .. . !“
„Já, ég hefði getað farið mér að
voða.“
„Guð sé oss næstur," sagði ég og rcif
upp nokkur grasstrá. „En af hverju
dettur þér þetta í hug í þessu sam-
bandi?“
„Þú ert seinn í hugsun í dag, ást-
in,“ sagði hún. „Þú veizt, að í rauninni
hefði það átt að vera ég, sem svaf þarna
í herberginu í nótt, eðlilega.“
„Meinarðu, að það hafi átt að myrða
þig, en ekki Daisy?“
Hún kinkaði kolli.
Ég stóð up, þrýsti höndunum djúpt
niður í vasana og fór að ganga fram og
aftur.
9. KAPÍTULI
UM SÍÐIR sneri ég mér að Lindu.
„Heyrðu,“ sagði ég. „Það verður að
gera eittlivað til þess að ná í lögregluna.
Éír verð að komast í samband við hana
með einhverjum ráðum.“
„Hvaðan hringdirðu?“
„Úr — úr svefnherberginu þínu.“
Hún gretti sig. Svo minnti hún mig
á það, að í bókastofunni væri einnig
sími, og að einnig væri til bíll, sem
hægt væri að aka.
„Komdu, þá förum við inn,“ sagði
ég- .
Linda sagði einbeitt á svip, að hún
skyldi aldre.i framar stíga fæti sínum
inn í þetta hús. Hún ætlaði að vera, þar
sem hún var.
„En ástin mín,“ mótmælti ég, „ég
skal hringja í lögregluna. Og ég hef
ekki ætlað mér að skilja þig hér eftir
eina og yfirgefna. Hvers vegna viltu
ekki koma með inn í húsið?“
Hún hristi höfuðið. „Nei,“ sagði hún.
„Farðu bara. Ég verð hér.“ Hún reyndi
að brosa, en það gekk erfiðlega. Loks-
ins brauzt brosið fram, og ég fann til
hamslausrar löngunar til þess að kyssa
hana. En ég hélt aftur af mér.
„Nú jæja“ sagði ég, „en ef eitthvað
skyldi koma fyrir, skaltu æpa eins ægi-
lega og þú getur."
„En, ástin mín, hvað ætti að koma
fyrir hérna?“
Það hafði ég ekki hugmynd um.
• „Farðu nú. ástin mín. Taktu við
stjórninni. Ég gleðst yfir því.“
Ég naut þess að heyra hana segja
þetta.
Þegar ég kom að dyrunum, sneri ég
mér við og veifaði til hennar;' hún veif-
aði á móti. Svo gekk ég inn. Það var
cnginn í eldhúsinu, ekki heldur í borð-
stofunni. Það var einhver í bókaher-
stofunni. Það var Eddi. Hann hallaði
sér letilcga aftur á bak í hægindastól.
Hann lcit til mín og glotti.
„Ertu að leita að einhverju?“
60
HEIMILISRITIÐ